رضایی اصفهانی با اشاره به برخی دلایل درونى‏ در لزوم مرجع قرار دادن قرآن کریم برای علوم مختلف بیان کرد: البته مرجعیت علمی قرآن در بحث درونی نیازمند برخی مقدمات از جمله اعجاز حجت‌آفرین قرآن کریم است؛ زیرا قرآن کریم معجزه جاویدان پیامبر اسلام (ص) است که چهارده قرن است همه بشریت را به هماوردطلبى فراخوانده است و هنوز کسی مثل آن را نیاورده است. وی در اثبات این مسئله به آیه شریفه «وَ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمَّا نَزَّلْنا عَلى‏ عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَ ادْعُوا شُهَداءَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ‏؛ و اگر از آنچه بر بنده‏ى خود (پیامبر) فرو فرستادیم، در تردید هستید، پس اگر راست مى‏‌گویید سوره‏‌اى همانندش بیاورید و گواهانتان را، که جز خدایند، فرا خوانید» (بقره/ ۲۳) به عنوان موید اشاره کرد و گفت: قرآن کریم براى همه بشریت حجت را تمام کرده است و در همه زمینه‏‌هاى مربوط به انسان حجت است؛ پس نباید از دستورات آن تخطى کرد. عضو هیئت علمی جامعةالمصطفی (ص) حقانیت و فصل‌الخطاب بودن قرآن‏ را از جمله دلایل دیگر برای لزوم مرجع علمی قرار دادن قرآن اشاره و عنوان کرد: قرآن کریم کتاب حق و فرقان و فصل الخطاب است؛ یعنى مطالب آن مطابق واقع و حقیقت‎‌نماست و حق را از باطل جدا مى‏‌کند و در موارد اختلافی سخن آخر است. وی در تایید این موضوع به آیه شریفه «ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ نَزَّلَ الْکِتابَ بِالْحَقِ‏ (بقره/ ۱۷۶)؛ «این به خاطر آن است که خدا، کتاب (الهى) را به حق فرو فرستاده» اشاره کرد و ادامه داد: قرآن حق است؛ چون دلایل گوناگونى از طریق عقل و فطرت و تجربه، آن را تأیید مى‏‌کند همان طور که در آیه شریفه «تَبارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‏ عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمِینَ نَذِیراً (فرقان/ ۱)؛ «خجسته (و پایدار) است آن (خدایى) که جداکننده [ى حق از باطل= قرآن‏]را بر بنده‏اش فرو فرستاد، تا هُشدارگرى براى جهانیان باشد» به این مسئله تاکید فرموده است. رضایی اصفهانی عنوان کرد: در این آیه، پربرکت بودن خدا با مسئله نزول قرآن همراه شده است، تا نشان دهد که نزول قرآن از جلوه‌هاى برکت الهى است و فرقان داشتن، از بهترین برکت‏‌هاست؛ چراکه انسان را به شناخت و جداسازى حق از باطل رهنمون مى‌‏شود. این محقق و قرآن‌پژوه با اشاره به واژه «فرقان» در این آیه شریفه اظهار کرد: «فُرقان» به معناى جدا کننده حق از باطل است؛ این واژه در قرآن، گاهى به معناى قرآن و گاه به معناى معجزات روشنگر و گاه به معناى تورات به کار رفته است و در این آیه به معناى قرآن است. وی با بیان اینکه قرآن وسیله‌اى براى شناخت بهتر جهان، انسان، اجتماع و سنت‏‌هاى حاکم بر آن، مؤمنان و کافران و منافقان است و با بیان صفات، آن‌ها را از هم‏دیگر جدا مى‏‌سازد تصریح کرد: قرآن وسیله شناخت عقاید، قوانین، احکام، آداب و اخلاق صحیح است و آن‌ها را از مطالب باطل و خرافات جدا مى‏‌سازد. وی ادامه داد: هدف نهایى نزول فرقان بر پیامبر (ص) هشدار به جهانیان است؛ یعنى اولا آئین اسلام و رسالت پیامبر (ص) جهانى است و محدود به مکان و زمان خاصى نیست و ثانیا وظیفه‏ پیامبر (ص) و هدف قرآن، هشدارگرى است که نتیجه‏ اش انگیزش احساس مسئولیت در برابر تکالیف الهى است؛ إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ* وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ‏ (طارق/ ۱۳- ۱۴)؛ «که قطعاً، آن (قرآن) سخنى فیصله‌‏بخش است* و آن شوخى نیست». نویسنده تفسیر مهر ادامه داد: در این آیات از «قول فصل» یا فصل‌الخطاب سخن گفته شده است؛ یعنى سخنى که شوخى نیست و بین حق و باطل جدایى مى‏ افکند و منظور از این سخن جدا کننده، قرآن است؛ همان‏طور که در برخى احادیث نیز بدان اشاره شده است. رئیس مدرسه عالی قرآن و حدیث در جمع‌بندی از بحث خود تاکید کرد: دلائل متعدد از جمله موارد ذکر شده مؤید این مسئله است که قرآن کریم نه تنها می‌تواند مرجعیت علمی برای علوم مختلف به ویژه علوم انسانی داشته باشد بلکه ضرورتا به خصوص با توجه به فرهنگ کشور ما باید به سمت این مسئله برویم وگرنه دچار مشکلات و آسیب‌هایی خواهیم شد که کشور‌های دیگر دنیا به آن گرفتار شدند. انتهای پیام/

منبع: ایکنا