هیچ انسانی مالک حقیقی هیچ چیز نیست به جز عملی که انجام داده و جدَ و جهدی که نموده است؛ و آن چه دیگران کرده اند از خیر و شرّش عاید انسان نمی شود.

به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی مفتاح_اندیشه، متن زیر یادداشتی از مصطفی دلشاد تهرانی است که در ادامه می خوانید؛

برای انسان دو نوع مالکیت وجود دارد. مالکیتی اعتباری مانند مالکیت خانه و دیگر امکانات که قابل نقل و انتقال است. این گونه مِلک ها می تواند تا هنگام مرگ با آدمی باشد، امّا همین که انسان از این جهان رهسپار آن جهان می شود، از همۀ این مالکیت های اعتباری گسیخته می گردد و آن ها به دیگران منتقل می شود. مالکیتی دیگر برای آدمی وجود دارد که مالکیتی حقیقی است و هرگز از انسان جدا نمی شود و به دیگری منتقل نمی گردد و آن مالکیت آدمی نسبت به اعمال خویش است.

قرآن کریم به لطافت تمام در آیات ٣٩ تا ٤١ سوره نجم این واقعیت را بیان کرده است:

« وَ أن لَیسَ لِلإنسانِ إلّا ما سَعَی. وَ أنَّ سَعیَهُ سَوفَ یُرَی. ثُمَ یُجزاهُ الأوفَی »

و این که برای انسان جز حاصل تلاش او نیست. و [ نتیجۀ ] کوشش او به زودی دیده خواهد شد. سپس هر چه تمام تر وی را پاداش دهند.

هیچ انسانی مالک حقیقی هیچ چیز نیست به چز عملی که انجام داده و جدَ و جهدی که نموده است؛ و آن چه دیگران کرده اند از خیر و شرّش عاید انسان نمی شود. البته کسانی که در زندگی سنّت نیکویی را باب می کنند و می روند، مادام که در روی زمین، اشخاصی به آن سنّت عمل می کنند، او نیز شریک است؛ و نیز اگر کسی سنّت ناپسندی را باب کند و برود، مادام که در روی زمین، اشخاصی به آن سنّت عمل کنند، او نیز شریک است؛ چنان که در حدیث نبوی آمده است:

« مَن سَنّ سُنَّةً حَسَنَةً عُمِلَ بِهَا مِن بَعدِهِ کَانَ لَهُ أجرُهُ وَ مِثلُ أجُورِهِم مِن غَیرِ أن یَنقُصَ مِن أجُورِهِم شَیئًا؛ وَ مَن سَنَّ سُنَّةً سَیِّئَةً فَعُمِلَ بِهَا بَعدَهُ کَانَ عَلَیهِ وِزرُهُ وَ مِثلُ أوزَارِهِم مِن غَیرِ أن یَنقُصَ مِن أوزَارِهِم شَیئًا. »

هر که سنّت نیکویی بگذارد که پس از مرگش بدان عمل شود، هم اجر خودش را دارد و هم به اندازۀ اجر کسانی که به آن عمل می کنند اجر می برد، بی آن که از اجر ایشان چیزی کم شود؛ و هر که سنّت ناپسندی بنهد و پس از مرگش بدان رفتار شود، گنهکار است و به اندازۀ گناهان کسانی که به آن عمل می کنند نیز برایش گناه باشد، بی آن که از گناه آنان چیزی کم شود.

ملّای روم دربارۀ این واقعیت که اعمال انسان، ملازم همیشگی اویند و مالکیت حقیقی نسبت به اعمال است و نه چیز دیگر سخنی بس لطیف دارد که برگرفته از این سخن پیامبر اکرم (ص) است که فرمود:

« یَتبَعُ المَیِّتَ ثَلَاةٌ: أهلُهُ وَ مَالُهُ وَ عَمَلُهُ. فَیَرجِعُ اثنَانِ وَ یَبقَی وَاحِدٌ؛ یَرجِعُ أهلُهُ وَ مَالُهُ وَ یَبقَی عَمَلُهُ. »

سه چیز مرده را [ تا لب گور ] همراهی می کند: خانواده اش، دارایی اش و عملش. دو تای آن ها بر می گردند و یکی باقی می ماند. خانواده و دارای او بر می گردند و عملش با او می ماند.

ملّای روم گوید: در زندگی این جهانی برای انسان سه همراه و رفیق وجود دارد، که یکی از آن سه، با وفاست و دو دیگر فریبکارند. دو همراه فریبکار و رفیق نیمه راه، عبارتند از: رفقا، و دارایی و  ثروت. امّا همراه سوم که وفادار است و هرگز آدمی را ترک نمی کند، همانا اعمال نیک انسان است. با فرا رسیدن مرگ، دارایی های آدمی می مانند و کسی را همراهی نمی کنند، ولی دوست و رفیق تا لب گور جنازه را همراهی می کند؛ و در آن هنگام با زبان حال گوید: من تا این جا بیش تر همراه تو نمی آیم، البته اندکی هم بر سرِ گورت می ایستم. امّا اعمال تو تنها وفادار به تو است. پس باید آن را پناهگاه خود قرار دهی که او تا اعماق گور همراهت می آید. از این روست که پیامبر (ص) فرمود که در این راه، رفیقی با وفاتر از عمل انسان نیست. اگر عمل آدمی خوب باشد، برای همیشه یار و یاور انسان است، و اگر بد باشد، از همان گور مایۀ رنج و آزار انسان و وزر و وبال است.

انتهای پیام/

منبع: مهر