به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، آیت الله احمد عابدی، استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم با بیان این که مناجات شعبانیه دارای مضامین بلندی است، خاطرنشان کرد: در این مناجات مطالب عرفانی بسیاری وجود دارد. معمولاً مناجات به معنای نجوا کردن بنده با خداست ولی در مناجات شعبانیه آمده «فَنَاجَیتَهُ سِرّا.» یعنی خدا با او نجوا می کند. میان نجوا بنده با خدا با نجوای خدا با بنده تفاوت زیادی وجود دارد و این دعا می گوید نجوای خدا با انسان.

وی افزود: مناجات شعبانیه غفلت از خدا را نوعی مستی و غرور دنیا بیان می کند. فرد مست عقل، درک و شعور ندارد و فردی که تنها دنیا را می بیند و به خدا توجه نمی کند دارای یک نوع مستی است. «إِلَهِي إِنْ أَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِي الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِ آلائِكَ؛ خدايا اگر غفلت از آماده شدن براى ديدارت به خوابم فرو برده، ولى معرفت به نعمت هاى كريمانه ات مرا بيدار ساخته است.» امام حسین(ع) نیز در دعای عرفه نیز می فرمایند «اِلهى تَرَدُّدى فِى الاْ ثارِ یُوجِبُ بُعْدَ الْمَزارِ فَاجْمَعْنى عَلَیْکَ بِخِدْمَهٍ تُوصِلُنى اِلَیْکَ کَیْفَ؛ خدايا مردّد شدن من در آثار موجب دورى ديدار است، پس مرا با وجودت گرد آور، به وسيله عبادتى كه مرا به تو رساند، چگونه بر وجود تو استدلال شود.»

آیت الله عابدی تأکید کرد: درباره گناهی که آدم و حوا در بهشت انجام دادند و از درخت خوردند و خدا آنها را از بهشت بیرون کرد، چند مطلب وجود دارد. یهودی ها می گویند از درخت علم خوردند که بیخود می گویند. برخی می گویند درخت گندم بود. ولی مگر گندم درخت دارد؟! قرآن فرموده «شجره». در فارسی و عربی به گندم درخت گفته نمی شود. معمولاً گندم سمبل غذای دنیاست و وقتی گفته می شود گندم خورد یعنی توجه به دنیا کرد.

وی ادامه داد: توجه به دنیا گناه آدم است. معنی گناه بودن در این جا چیست؟ مثال شاید درست نباشد ولی برای تقریب به ذهن می گویم. فرض کنید یک نفر در محضر فرد بزرگی نشسته و به جای این که به او توجه کند در موبایل خود به تصویرش(عکس فرد بزرگ) نگاه می کند. این توهین تلقی می شود. چون فرد زمانی به عکس یک فرد نگاه می کند که او در نزدش نباشد. وقتی یک فرد حضور دارد نگاه کردن به تصویرش معنا ندارد. فردی که در بهشت است، در محضر خدا می باشد. حالا اگر در محضر خدا بخواهد به اسم و آثار خدا توجه کند، گناه است و این گناه آدم می باشد نه گناه حضرت آدم(ع).

استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: ماها روزانه چقدر این گناه را انجام می دهیم؟ چقدر در محضر خدای متعال به فعل خدا توجه می کنیم؟ گناه آدم چنین گناهی بوده است. یعنی در بهشت باید توجه فرد به خدا باشد. دنیا نیز محضر خداست و توجه فرد باید به خدا باشد.

وی یادآور شد: وقتی قرآن می خوانیم آیا به خدا توجه می کنیم یا به آثار خدا؟ امام راحل در کتاب سر الصلاه می فرماید اگر فرد در نماز به این موضوع توجه کند که من در برابر خدا ایستاده ام و این حرف ها(آیات قرآن) را به خدا می گویم شرک است. شرک این است که فرد قائل به دو چیز باشد؛ این که من هستم و دارم با خدای متعال حرف می زنم. یعنی خودم(متکلم) و خدا(مخاطب) را قبول دارم. توحید این است که فرد بگوید خدای متعال به وسیله نماز از زبان من با خودش حرف می زند. البته حتی به این شرک هم نرسیده ایم یعنی توجه نمی کنیم در نماز با خدا حرف می زنیم.

آیت الله عابدی گفت: امیرمؤمنان(ع) می فرمایند «أنا عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرهُ و يَدُهُ الْمَبْسُوطَه و...» یعنی وقتی امیرمؤمنان(ع) حرف می زند خدا از زبان علی با خودش حرف می زند. یعنی متلکم، مخاطب و ذکر خود خداست. در مناجات شعبانیه نیز از این مسائل زیاد است.

انتهای پیام/