هر چند بخش ناشران عمومی مهم ترین بخش نمایشگاه را تشکیل داده و در بهترین مکان مصلی – شبستان – برپا شده ولی محصولات عرضه شده در آن چنگی به دل نمی زند.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، سی و یکمین نمایشگاه بین المللی کتاب، کار خود را از ۱۲ اردیبهشت آغاز کرده و تا ۲۲ اردیبهشت ادامه خواهد داشت. این نمایشگاه از بخش های مختلفی همانند ناشران عمومی، ناشران خارجی، ناشران دانشگاهی، ناشران کودک و… تشکیل شده که مهم ترین بخش آن را ناشران عمومی تشکیل می دهند.
هر چند بخش ناشران عمومی مهم ترین بخش نمایشگاه را تشکیل داده و در بهترین مکان مصلی – شبستان – برپا شده ولی محصولات عرضه شده در آن چنگی به دل نمی زند. در این بخش شاهد کثرت غرفه ها و کمبود محتوا هستیم و هر نوع کتابی از حوزوی گرفته تا موسیقی را می توان در آن پیدا کرد. زیرا چیدمان غرفه های نمایشگاه بر اساس حروف الفبا صورت گرفته و غرفه های غیرمرتبط از لحاظ موضوعی، کنار هم قرار دارند.
به طور کلی تردد مخاطبان در بخش ناشران عمومی پررنگ است و افراد برای باز شدن درب های نمایشگاه، صف های طولانی را تشکیل می دهند ولی خرید خاصی در آن صورت نمی گیرد. وقتی با غرفه داران درباره میزان فروششان صحبت می کنیم اغلب گلایه مندند. بیشتر غرفه داران می گویند تعداد زیادی از مردم تنها برای گذران وقت به نمایشگاه می آیند و نه خرید کتاب.
اندک فروشی هم که در بخش ناشران عمومی صورت می گیرد بیشتر در زمینه کتاب های مربوط به رمان های خارجی، موسیقی، آشپزی و… است و کتب مذهبی سهم خاصی در این فروش اندک ندارند.
حال پرسش اساسی این است که چرا با وجود کثرت غرفه های مذهبی، استقبال از آن ها اندک است؟
پیش از پاسخ به این پرسش اساسی، چند پرسش اساسی تر مطرح است. چرا غرفه های مذهبی نتوانستند همانند بخش دانشگاهی برای خود یک بخش مجزایی داشته باشند؟ در این موضوع کمیت اثرگذار می باشد یا کیفیت؟ و یا اینکه هر دو؟ چرا کتاب های مذهبی، حوزوی، دفاع مقدسی، فرهنگی و… باید در کنار کتاب های مربوط به آشپزی، موسیقی و… عرضه شود نه بخش تخصصی؟ و…
وقتی در نمایشگاه قدم می زنیم به چند موضوع اصلی درباره عدم استقبال مخاطبان از غرفه های کتب مذهبی به ویژه کتب حوزوی می رسیم که به صورت تیتر وار به برخی از آن ها اشاره می شود:
نخست؛ غرفه های مذهبی دارای شکل ظاهری نامناسبی هستند. در این غرفه ها همه چیز دیده می شود الا زیبایی بصری. برخی از این غرفه ها نه تنها در حد نمایشگاه بین المللی کتاب، بلکه در حد نمایشگاه کوچک و محله ای نیز نیستند.
در این غرفه ها با انباشتی از کتاب مواجه می شویم که با انباری انتشاراتی اشتباه گرفته می شود. یک غرفه، در اصل یک ویترین است و باید چیدمان خاص خود را داشته باشد. وسعت مکانی برخی از این غرفه ها به اندازه ۴ غرفه معمولی است ولی مخاطبان آن به اندازه یک غرفه معمولی هم نیستند.
دوم؛ غرفه داری یک هنر است. غرفه دار باید هنر برخورد با مخاطب را داشته باشد، این همان چیزی است که در بیشتر غرفه های مذهبی و فرهنگی کمبود آن احساس می‌شد. غرفه دار باید این توانایی را داشته باشد که با مخاطب ارتباط برقرار کند، و هرگاه از او درباره کتابی پرسشی می شود بتواند پاسخ دهد و چند محصول مشابه را نیز معرفی کند.
متأسفانه اغلب غرفه داران کتب مذهبی، آشنایی کافی با کتابهای موجود در غرفه ندارند؛ این موضوع را می توان در نحوه پاسخگویی آنها دریافت.
سوم؛ در ارائه محصولات باید نوآوری و خلاقیت داشت و این همان چیزی است که بیشتر غرفه های مذهبی با آن بیگانه هستند. چرا کتب مذهبی باید با رنگ و لعاب چاپ اولشان عرضه شوند. با کمی خلاقیت می توان این کتاب ها را به صورت مختصر و کوچک عرضه کرد. چرا همیشه دوست داریم کتاب های مذهبی را همانند موسوعه و دایره المعارف به مردم تحویل دهیم؟ شکل ظاهری این کتاب ها که هیچ جذابیتی ندارند، حداقل حجمشان را کم کنیم تا مردم تشویق شوند نگاهی به آن بیندازند.
از همه این ها هم بگذریم، سوال دیگر این است که چرا هر سال کتاب های تکراری عرضه می شوند؟ با نگاهی به ظاهر رنگ پریده کتاب ها می توان دریافت که این محصولات چند سالی خاک نمایشگاه را خورده اند و انتشاراتی فرصت این را نکرده است که کتاب های نو را جایگزین آن ها کند.
چهارم؛ با توجه به اینکه نمایشگاه کتاب محل رفت و آمد و بازدید اقشار مختلف مردم است، گاهاً دیده می شود که در داخل برخی غرفه ها افراد زیادی تجمع نموده و به مباحثه مشغول اند و همین امر در کاهش بازدید این غرفه ها تأثیر گذار است.
سخن پایانی، با توجه به ضعفهایی که ذکر شد، خوشبختانه برخی از غرفه های مذهبی از نظر شکل ظاهری، زیبایی بصری، چیدمان غرفه، برخورد غرفه داران، وسعت مکان و… وضعیت مناسبی داشتند.
انتهای پیام/
https://ihkn.ir/?p=3967
نظرات