به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی مفتاح_اندیشه؛ حجت‌الاسلام والمسلمین سید مهدی واعظ موسوی در گفتگویی، درباره اهمیت برپایی با شکوه عزای سیدالشهدا(ع) گفت: کلمه‌ای در قرآن داریم به اسم شعائر، این کلمه جمع «شعیره» به معنای نماد است؛ در واقع عاشورا و بزرگداشت عاشورا یک حرکت نمادین و سمبلیک است. قرآن به شعیره خیلی اهمیت می‌دهد به خاطر اینکه شما با کار نمادین یک فرهنگ را به ساده‌ترین شکل ممکن که قابل فهم برای همه باشد، عوام بفهمند و خواص بپسندند منتقل می‌کنید. این اثر کار نمادین و شعیره است.

وی فلسفه برگزاری مراسم عزاداری اباعبدالله(ع) را بالاتر از یک سوگواری ساده دانست و بیان کرد: برخی گمان می‌کنند عزاداری برای امام حسین(ع) به این معنی است که برای یک کسی که از دنیا رفته است سوگواری می‌کنیم، درحالی‌که سوگواری در اسلام سه روز معنا دارد و قابل پذیرش است و از روز چهارم روال زندگی به جریان اصلی برمی‌گردد، اما ماه‌های محرم و صفر مبحث دیگری است.

این کارشناس دینی عنوان کرد: برخی اشکال وارد کرده و مطرح می‌کنند، ۱۴۰۰ سال پیش اتفاقی افتاده است، چرا ما باید عزاداری و سوگواری کنیم و این شبهه را وارد می‌کنند که مگر ما ملت گریه هستیم؟ باید به این‌ها گفت که این مطلب به شما نادرست منتقل شده است. این یک کار نمادین است و سوگواری و عزاداری صرف نیست در واقع با این کار نمادین فریاد دادخواهی و فریاد مظلومیت و مظلومان را به گوش جهانیان می‌رسانیم.

واعظ موسوی درباره مجلس عزاداری ایده‌آل گفت: شهید مطهری معتقد است که بزرگداشت عاشورا نباید تبدیل به یک بنیاد شود باید یک حرکت باشد و ایجاد حرکت کند؛ محرک باشد و نه مخدر چون اگر تبدیل به مخدر شد آن‌وقت یزید زمان هم باکی از این نخواهد داشت که روضه‌خوانی بکند چون برای او اعتبار خواهد آورد و هیچ منافاتی با منافع او نخواهد داشت.

وی در ادامه افزود: این کار نمادین در واقع ایجاد حرکت می‌کند و ذهن‌ها و فکرها را بر علیه ظالمان و ستمکاران و به نفع مظلومین به صورت هدف‌دار تهییج می‌کند. در واقع اشکی که بر مظلوم و مظلومیت اهل‌بیت(ع) ریخته می‌شود درعین لطافتی که دارد یک لبه تیزی علیه ستمگران دارد. به همین دلیل است که ستمگران و ظالمان از اشک و گریه بر اهل‌بیت(ع) وحشت دارند و مرتب مانع ایجاد می‌کنند و گاهی با ژست‌های روشنفکری مانع ایجاد می‌کنند و مثلاً می‌گویند مگر ما ملت گریه‌ایم؟ و جوان ما که اطلاعات کافی ندارد و خیلی سطحی با معارف خود آشناست سریع تأثیر می‌‌گیرد.

این کارشناس دینی ضمن بیان اینکه شیعه در طول تاریخ داد مظلومیتش را زده و نتایجی نیز گرفته است، عنوان کرد: اشک دو نوع اصلی دارد «بکاء العین و بکاء القلب»، یکی اشک سر و یکی اشک دل است که اشک دل ارزشمند است. شیعه و تشیع در طول تاریخ نه قلم داشته و نه قدرت در دست داشت و در طول تاریخ با همین تعظیم شعائر، استراتژی‌ها و با همین حرکات و کارهای نمادین مثل یک رگه آب شیرین در سیلاب گل‌آلود تاریخ راه خودش را تا امروز طی کرده و هویت خود را حفظ کرده است.

واعظ موسوی با تأکید بر این نکته که تعظیم شعائر حسینی نشان‌دهنده تقوای قلب است، گفت: نکته قرآنی دیگر اینکه قرآن معتقد است کسی که شعائر را تعظیم می‌کند و به شعار اهمیت می‌‌دهد این نشان‌دهنده تقوای قلب است. تقوا در قرآن زیاد مطرح شده است اما آمدن تعبیر تقوای قلب باید مسلمانان را حساس کند. این تعبیر می‌خواهد بگوید کسی که به شعائر اهمیت نمی‌دهد شاید ظاهراً تقوا داشته باشد اما قلباً تقوا ندارد.

وی در ضمن بیان مثالی به تشریح تقوای قلب پرداخت و بیان کرد: نامگذاری فرزندان یک کار نمادین است یعنی وقتی اسم امام حسین(ع) را بر روی فرزند خود می‌گذاریم در واقع با یک کار نمادین، فرهنگ او را ترویج می‌کنیم. این اقدام یک نوع مبارزه است و اعلام می‌کنید که من در این جبهه هستم و از جبهه مقابل او برائت می‌جویم. کسی که می‌گوید امام حسین(ع) را دوست دارم ولی اسم فرزندم را چیز دیگری می‌گذارم این نشان می‌دهد که شخص قلباً راست نمی‌گوید و صداقت ندارد و تقوای قلبی ندارد.

انتهای پیام/

منبع: آنا