به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، حجت‌الاسلام والمسلمین سید نقی موسوی، استاد حوزه و دانشگاه در درس گفتار فقه التربیه(فقه معلمی) در ادامه استدلال‎های خود پیرامون وظیفه هدایت‎گری معلم یا عدم وظیفه وی، به قاعده حرمت تسبیب به حرام اشاره نمود.

وی در تقریر این استدلال بیان داشت: تسبیب به حرام مطلقا حرام است که از جمله در تعلیم نیز همچنین است، عدم هدایت‎گری معلم نوعی تسبیب به حرام است؛ در نتیجه عدم هدایت‎گری حرام است.

این استاد حوزه و دانشگاه در توضیح این استدلال افزود: این قاعده اختصاص بر تعلیم ندارد و تسبیب در هر فعل حرامی، مطلقا حرام است.

وی اضافه کرد: صغرای استدلال می‎گوید هدایت نکردن حرام است که عدم هدایت نوعی تسبیب به حرام است، در پاسخ باید گفت این سخن نیز صحیح و قابل پذیرش نمی‎باشد و ملازمه‎ای بین این دو وجود ندارد و این ترک واجب را نمی‎توانیم مستند به معلم نماییم؛ در نتیجه تمسک به این استدلال باطل است.

حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی به آخرین دلیل که تمسک به قاعده حرمت شبهه افکنی است اشاره نمود و گفت: این قاعده در فقه تربیتی مؤثر است که باید نسبت به این موضوع کار شود.

وی استدلال را چنین تقریر نمود که شبهه افکنی حرام است، عدم هدایت‎گری معلم نوعی شبهه افکنی است؛ در نتیجه عدم هدایت‎گری معلم حرام است.

این استاد حوزه خاطرنشان ساخت: شبهه در لغت بین مشابهت دو چیز در عین تمییز و تفاوت آمده و در اصطلاح شبهه در اصطلاح به معنای التباس باطل به حق است؛ یعنی یک امر باطلی را با مغالطه و جملات زیبا منطقی نشان دهیم.

وی تصریح کرد: خلق شبهه و انتشار آن مطلقاً حرام است و در مورد مواجهه باید گفت که نسبت به آن‌ها باید حذر داشت و معلمین باید متعلمین را از این فضاها دور نمایند. همچنین دفاع بر شبهه به وسیله علما واجب است و پاسخ‎دهی برخی از علما نسبت به آن‎ها الزامی است.

حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی در پایان مباحث خویش در جمع‎بندی استدلال گفت: کبری را فی الجمله قرار داریم و شبهه افکنی حرام است، اما در مورد صغری علی الاصول چنین نیست که عدم هدایت‎گری معلم نوعی شبهه افکنی باشد و باید با این قید بیان نماییم که درست است که عدم هدایت متعلم مصداق شبهه آفرینی نیست، اما اگر به شکل حکم ثانوی، مجموعه اقدامات تربیتی و محصول تربیت نگاه سکولاری را رقم بزند، از باب عروض عناوین ثانویه حکم عوض خواهد شد.

انتهای پیام/