به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، حجت‌الاسلام والمسلمین احمدحسین شریفی، دانشیار گروه فلسفه مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در نوشتاری به بررسی «فلسفه معماری خانه» پرداخت.

طراحی خانه بخش دیگری از معماری است. چگونگی نقشه و مهندسی آشپزخانه، اتاق پذیرایی، اندرونی و بیرونی، می‌‌تواند حاوی پیام‌‌های متنوعی باشد. امروزه برخی از گروه‌ها از همین طریق و به نام معنویت و عرفان مروج معنویتِ سکولار و عرفان منهای دین و خدا هستند. به عنوان مثال، هنر «فِنگ شویی» با تغییر دکوراسیون و فضای داخلی خانه، القاء خوشبختی، خوش شانسی و آرامش منهای خدا را دنبال می‌‌کند!.

باور معتقدان به این هنر یا فلسفه این است که می‌توان با تغییر در چیدمان مبلمان خانه انرژی مثبت برای محیط خانه و اعضای خانواده به ارمغان آورد و انرژی‌‌های منفی و بدشانسی را دور کرد. آنان برای خود قواعد و اصولی را نیز قرارداد کرده‌اند تا اثر اقناع کنندگی بیشتری داشته باشد.

نکته دیگر این‌که معماری در بُعد سخت‌افزاری و کالبدی خود، یعنی مصالح، ابزار و لوازم، تابع مقتضیات زمان و مکان است. چنانکه در گذشته به دلیل نبود فولاد و آهن از چوب و سنگ و گل استفاده می‌‌کردند.

«حسینیه لکهنو» در هندوستان، با همه عظمت و طول و عرض زیادش، نه فولاد و آهن و سیمانی در آن به کار رفته و نه ستونی دارد! اما امروزه ساختمان‌ها با استفاده از تکنولوژی و مصالح جدید برافراشته می‌‌شوند.

علاوه بر این، معماری دارای بُعدی نرم‌افزاری است که وابسته به باورها و ارزش‌هاست. طراحی خانه مبتنی بر ایده و فلسفه‌ای است که معمار یا سفارش دهنده در ذهن خود دارد.

فلسفه خانه، نقشه، طراحی و حتی اندازه آن را معین می‌‌کند. این‌که خانه، صرفاً محل استراحت و خواب باشد یا محل آرامش یا لذت هر کدام طرح خاصی را می‌‌طلبد. امروزه در هنگ‌کونگ خانه‌های تابوتی یا کپسولی ساخته می‌‌شود که فقط برای خوابیدن است! اما اگر خانه را جایگاه تربیت انسان و توسعه اخلاق و ارزش‌های اجتماعی بدانیم، به گونه‌‌ای متناسب با این هدف ساخته خواهد شد.

فلسفه اندرونی ـ بیرونی حفظ حریم‌ها، صله رحم و مهمان‌نوازی بود. اگر چنین هدفی منظور نباشد، نیازی به اندرونی و بیرونی نخواهد بود و یک سالن و آشپزخانه کافی است.

انتهای پیام/