به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، آیت‌الله مهدی مروارید، استاد درس خارج حوزه در درس خارج فقه نظام‌های اسلامی به بررسی ادله عدالت مرجع تقلید پرداخت.

آیت‌الله مروارید مبتنی بر مباحث گذشته خویش بیان داشت: عدالت همان استقامت عملی و عدم انحراف از جاده صحیح و مستقیم است، نوعاً منشاء این استقامت عملی یک حالت نفسانی مثل خوف و رجاء است.

وی در ادامه تأکید کرد: این‌که فردی ترک محرمات و انجام واجبات دارد، اما منشائی غیر از خوف و رجا راسخ نسبت به خداوند تبارک و تعالی دارد، مثل این‌که از روی خجالت این‌گونه رفتار می‎کند، نمی‎توان وی را عادل بدانیم اما از آنجایی که عدالت را ملکه نمی‎دانیم باید اکتفا به قدر متیقن نماییم و ترتب آثار باید بر عدالت وی بار شود و اصل عدم ترتب آثار است.

استاد درس خارج حوزه تأکید کرد: باید به مضیق و قدر متیقن تمسک نماییم، مقتضای آن این است که اولاً ملکه شرط باشد، ثانیاً مربوط به جایی است که شک نمودیم و این شک نیز در آثاری است که عدالت در موضوعش اخذ به قرینه متصله شده باشد؛ مثل «أشهدوا ذوی عدل منکم» که شک می‎کنیم آیا عادل است یا نه که اصل بر عدم عدالت وی است. اما در مواردی که عدالت در موضوع حکم به قرینه منفصله باشد چنین نیست مثل فتوا و قضاء؛ چرا که ادله بر حجیت فتوای فقیه مطلق است و مقید نشده که حتما عادل باشد و عدالت را به یک دلیل منفصلی مثل ضرورت، اجماع و... استفاده کردیم.

وی در پایان مباحث خویش گفت: اگر فرض کردیم مفهوم عدالت مجمل است و مردد بین مضیق و موسع است می‎گوییم مقداری که به مطلقات یقین داریم عمل می‎کنیم وگرنه ادله‎ای که می‎گوید به عالم رجوع کن و ... باید عمل نماییم و آن مقداری که یقین داریم خارج شده از عدالت مربوط به جایی است که مطمئن شدیم مجتهد فاسق است.

انتهای پیام/