عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی ضمن تبیین نظر معتقدان به تاریخمندی قرآن گفت: ماهیت وحی، دیالکتیکی نیست هرچند پذیرش ماهیت دیالکتیکی قرآن هم، لزوما به معنای تاریخمندی نیست.
به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی مفتاح_اندیشه؛ حجتالاسلام والمسلمین محمد عربصالحی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی امروز ۲۴ مردادماه در کرسی ترویجی «مبانی تاریخمندی قرآن و تحلیل و نقد مبنای وحیشناختی آن» که توسط قطب علمی فلسفه دین با همکاری گروه منطق فهم دین پژوهشکده حکمت و دینپژوهی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی برگزار شد گفت: قرآن، چون در تاریخ نازل شده صحبت از تاریخمندی آن در کلام برخی افراد مطرح شده است که در چند مبنا میتوان مباحث آنان را ارائه کرد.
وی با اشاره به برخی از مبانی معتقدان به تاریخمندی افزود: این افراد معتقدند که پیامبر (ص) محصول فرهنگی زمانه خود بود لذا در حد خودش میفهمید که البته این مبنا مورد قبول ما نیست.
عرب صالحی با اشاره به مبنای وحیشناسی قرآن با بیان اینکه اگر پیامبر، مطلق وحی را دریافت کرده باشد باز هم برخی آموزههای آن مرتبط با تاریخ است بیان کرد: بک شاخه از این مبنا این است که وحی را تجربه درونی میداند، اما معتقدان به مبنای دیگر میگویند حوادث هستند که محتوای وحی را میسازند و وحی در زد و خورد با این مسائل از ناحیه خدا تولید شده، لذا بافت وحی در پاسخ به حوادث ۲۳ ساله است؛ این افراد معتقدند که اگر قرآن در جغرافیای دیگری نازل میشد زبان متفاوتی مییافت و احکام نیز دستخوش تغییر میشد.
این محقق و قرآنپژوه تصریح کرد: معتقدان به تاریخمندی عنوان میکنند اگر حوادث ۲۳ سال نبوت، بیشتر بود متن قرآن هم بیشتر میشد و اگر پیامبر زودتر از دنیا رفته بود قرآن کوچکتر میشد، لذا قرآن زائیده همین ۲۳ سال است و اگر پیامبر (ص) در برهه زمانی دیگری بودند قرآن هم متفاوت میشد.
وی افزود: میگویند وحی محصول فرهنگی دوره و زمانه پیامبر (ص) بوده است؛ یعنی آیات قرآن همانند آثار یک موزه تاریخی است که امروز کارایی خود را از دست داده و فقط حکایتگر مسائل آن دوره بوده است. برخی مدعی میشوند که مولوی هم پیامبری بود که بال عشق را به بال دین افزود لذا در هر دوره باید مباحث دیالکتیکی به روز شود.
رد مبنای وحیشناختی معتقدان به تاریخمندی
روش مباحثه در تحریف قرآن با مستشرقان