عشق در لغت به معنای افراط در حب و درگذشتن از حد در دوستی است و در اصطلاح نیز معانی متفاوتی دارد. در اصطلاح تصوف و عرفان، در اصطلاح فلسفی، در فرهنگ غرب و در شرق اسلامی تلقی‌های متفاوت و مختلفی از عشق وجود دارد. به طور کلی تجربیات شخصی، عقاید و گرایش افراد به نوع خاصی از مکاتب فکری، نگرش‌ها و بینش‌های متفاوتی نسبت به عشق ایجاد کرده است. (حاج اسماعیلی، 1394) در این میان زبان و ادبیات نیز یکی از مهمترین بسترهای شکل گیری و گسترش معنای عشق‌ به خصوص در فرهنگ جامعه به شمار می‌رفته است. به شکلی که می‌توان ادعا نمود موضوع محوریِ میراث به جا مانده از زبان فارسی به خصوص در نظم، عشق است.

۱۴۰۳/۰۳/۲۳