قرآن کریم، عنصری محوری در نظام فقه اسلامی به شمار می رود، اما جایگاه آن در فرآیند اجتهاد در طول تاریخ تحولاتی را پشت سر گذاشته است. یادداشت پیش رو به ریشه‌یابی تاریخی این تحولات می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه چالش‌های نظری اخباریان، زمینه‌ساز شکل‌گیری دو رویکرد متفاوت در فقه شده است؛ رویکردی که «اصول فقه» را سنگ بنای اجتهاد می‌داند و رویکردی که بر ضرورت «انس با قرآن و سنت» تأکید می‌کند.

۱۴۰۳/۱۲/۱۶

۱۴۰۳/۱۲/۱۵

آگاهی از علوم انسانی و دانشگاه‌های مدرن غربی از مسائلی است که رهبر معظم انقلاب برای یک فقیه لازم می‌دانند. ایشان در این رابطه فرموده است «آشنایی با علوم انسانی و غیره که دارای تاثیر در استنباط و تنبیه موضوعات فقهی هستند باید مورد عنایت قرار گیرند» و یکی از رسالت‌های حوزه علمیه را آشنایی عمیق با علوم انسانی مطرح کرده‌اند

۱۴۰۳/۱۲/۱۴

امام شناسی یک بحث است و مسأله اصلی مهجور بودن امامت است. اگر امامت درست شد عقل و علم هم زنده است. علم و عقل زمانی معتبر است که نظام نظام معبتر باشد.

۱۴۰۳/۱۲/۰۷

فرضیه‌مقاله آن است که خلافت در آیه یاد شده به مفهوم جانشینی انسان از خداوند به نحو مشکک و مدرج و به صورت طیف‌گون است؛ اما در آیات دیگر گاه به همین‌معنا و گاه به مفهوم دیگر است و این نظریه تفسیری که در تفسیرتسنیم آیت‌الله جوادی‌آملی نیز نمودیافته، تقویت‌کننده مشروعیت‌الهی-مردمی و مشارکت‌سیاسی فعال می‌تواندباشد.

۱۴۰۳/۱۲/۰۶