اباحی‌گری به معنای پایبند نبودن به احکام شرعی و بی‌تفاوتی به تعالیم دینی‌ است، که در میان پیروان هر آئین و‌ مذهبی، ممکن است ظاهر و گسترش پیدا کند و فرق آن با بی‌تفاوتی در احکام و معارف دینی آن است که در اباحی‌گری، فرد یا جامعه در فرایند تغییر احکام شرعی قرار می‌گیرند

۱۴۰۰/۱۲/۰۷

در نشست «فقهِ موسیقی» ضمن اشاره به سه نظر عمده فقها پیرامون حرمت و حلیت غنا تصریح شد که به غنا بماهو غنا عنوان شرعی تعلق نگرفته، بلکه غنا به واسطه بعضی از متغیرها مثل محتوا و کاربرد غنا موضوع حکم شرعی واقع می‌شود.

۱۴۰۰/۱۱/۱۸

برخی معتقدند وقتی نگاه به برخی از اعضای زنان جایز باشد به دلالت عرفی ملازمه وجود دارد که پس پوشش آن اعضا لازم و واجب نیست، ولی بر عکس، این قضیه صادق نیست. یعنی اگر پوشش برخی اعضا واجب نباشد، ملازمه نیست که نگاه به آن جایز باشد.

۱۴۰۰/۰۱/۲۵

آیت‌الله اعرافی عنوان کرد: در این فراز «مَنْ أَحَبَّ كَافِراً فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّه» به‌طور مستقیم حب و بغض مطرح شده که امور قلبی است و ظاهرش حب و بغض قلبی است. اینجا احتمال دیگری که بگوییم مقصود از حب و بغض اظهار و ابراز است خیلی ضعیف است؛ زیرا التودد الی الناس یا تعابیر دیگری بود که محبت قلبی یا بغض قلبی را با قرائن و تمسک به شواهدی از روایات استفاده می‌کردیم.

۱۳۹۹/۱۰/۱۵