به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، حجت‌الاسلام والمسلمین سید نقی موسوی از اساتید حوزه در درس گفتار فقه معلمی ، در پاسخ به پرسش «آیا هدایت‌گری معلم(مربی) نسبت به متربی واجب است یا خیر؟» قاعده امر به معروف و نهی از منکر را مورد بررسی قرار داد.

وی در تقریر استدلال بیان داشت: امر به معروف و نهی از منکر واجب است، هدایت‌گری معلم مصداقی از امر به معروف و نهی از منکر است؛ لذا هدایت‌گری بر معلم واجب است.

استاد حوزه و دانشگاه تأکید کرد: در مقام بررسی استدلال باید بیان داریم که کبرای استدلال را قبول داریم و امر به معروف و نهی از منکر به مثابه یک قاعده فقهی و یک بحث مفصل در علم فقه مطرح بوده و پیشینه مفصلی دارد که از لحاظ کبروی بحث زیادی در این مورد نداریم.

وی در بررسی صغروی استدلال تأکید کرد: در باب نسبت امر به معروف و نهی از منکر با هدایت، دو احتمال وجود دارد؛ احتمال اول این‌که عنوان امر به معروف و نهی از منکر اعم از عنوان هدایت و یا مساوی با آن است که طبق این احتمال، چنین دلیلی تمام است و مرتبط با ما نحن فیه می‌باشد.

حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی اذعان داشت: احتمال دوم این است که بگوییم هدایت اعم از امر به معروف و نهی از منکر است و اقسام و اطواری دارد که یکی از اقسامش امر به معروف و نهی از منکر است.

وی پیرامون تفاوت امر به معروف و نهی از منکر با هدایت تأکید کرد: این تفاوت دارای دو شکل است؛ نخست، مفروض امر به معروف این است که در جایی باید انجام شود که در آستانه تحقق فعل منکر و ترک واجب است، اما در مورد هدایت باید گفت که اختصاصی به این مورد ندارد و موضوع هدایت مطلق است، این یک نوع تفاوت مفهومی است.

استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: دومین تفاوت که تفاوت حکمی می‌باشد چنین است که امر به معروف و نهی از منکر در واجبات و محرمات واجب است و در واقع در الزامیات دین واجب است، اما هدایت کردن مردم در الزامیات و غیر الزامیات مستحب است.

وی اضافه کرد: با توجه به آنچه تاکنون بیان شده، این نظریه تقویت گردید که امر به معروف و نهی از منکر اعم از هدایت نمی‌باشد، بلکه هدایت اعم از امر به معروف و نهی از منکر می‌باشد و هدایت کردن مردم دارای اقسامی است که در پاره‌ای از موارد هنگام تحقق منکر، واجب می‌شود که آن را امر به معروف نامگذاری می‌نماییم. بنابراین مفهوم هدایت مفهوم اعمی نسبت به امر به معروف است.

حجت‎الاسلام والمسلمین موسوی در جمع‌بندی استدلال گفت: کبرای استدلال را قابل قبول دانستیم و صغری را نپذیرفتیم و باید بگوییم که تمسک امر به معروف و نهی از منکر برای اثبات وجوب هدایت بر معلم کافی نمی‌باشد؛ چرا که دلیل اخص از مدعا می‌باشد.

وی عنوان کرد: نتیجه استدلال چنین می‌شود که برای معلم در جایی‌که شرایط امر به معروف منجز شود، واجب است که امر به معروف کند و یکی امر به معروف یکی از اطوار هدایت می‌باشد، آن هم با قید این‌که هنگام تحقق منکر باشد و آمر عالم باشد و احتمال تاثیر بدهد.

استاد حوزه اظهار داشت: البته حکم دیگر که بیان داشتیم این است که امر و نهی در غیرالزامیات مستحب است و از این جهت امر به معروف بر معلم در غیر الزامیات مستحب است.

انتهای پیام/