تمسک به اطلاقات برای افراد و مصادیق نوپیدا در ازمنه متأخره دارای مناقشاتی است؛ شرط اول انعقاد اطلاق این است که متکلم در مقام بیان باشد. انعقاد اطلاق متوقف بر مقدمات حکمت است.

۱۳۹۹/۰۲/۰۱

در اطلاقاتی که از شارع به ما رسیده وقتی ما می‌توانیم بگوییم اطلاق دارد، مطلق است که متکلم در مقام بیان باشد. اگر متکلم در مقام بیان نیست اطلاقی منعقد نمی‌شود.

۱۳۹۹/۰۱/۲۵

فقیه در احکام الهی و احکام دین حق تصرف ندارد، به عنوان خود ولیّ امر می‌تواند به عنوان خودش امر کند، مثل پدر به فرزندش امر می‌کند که این کار را انجام بده. فقیه هم می‌تواند به عنوان این‌که مدیر جامعه است امر بکند.

۱۳۹۸/۱۱/۱۹

امر ثانی در بحث قاعده لو کان لبان، موارد تطبیق این قاعده و استفاده از این قاعده است. اصل این قاعده این بود که اگر بین وجود یک شیء و انتشار آن ملازمه بود قهراً از عدم انتشار می‌فهمیم که آن شیء وجود ندارد.

۱۳۹۸/۱۱/۰۵

یکی از قواعدی که در فقه به خصوص بعض فقهاء کثیراً به آن استناد می‌فرمایند قاعده «لو کان لبان» است. حاصل مفاد این قاعده این است اگر چنین حکمی‌ وجودش لازمه داشت با اشتهار بین متدینین، بین مردم و باید امر ظاهر و آشکاری برای همه می‌شد، ولی این اشتهار وجود ندارد پس معلوم می‌شود آن نبوده است.

۱۳۹۸/۱۰/۲۸

مقصودمان متشرعه، متشرعه‌ای بود که معاصر با معصومین(ع) هستند اما اگر سیره متشرعه‌ای بعد از اعصار معصومین منعقد شد آیا این سیره‌های متشرعه بعد از اعصار معصومین هم حجت هست یا نیست؟ قهراً آن ادله‌ای که گفته شد مثل برهان إنّی و دلیل‌های بعد آن‌ها قابل تطبیق نیست.

۱۳۹۸/۱۰/۱۴

سیره متشرعه می‌تواند کاشف از رأی معصوم و نظر معصوم باشد. بالاخره متشرعه که دارند این کار را می‌کنند و این در مرئی و منظر معصوم بوده و حرفی هم نزده، پس بنابراین معلوم می‌شود قبول دارد. از این راه وارد بشویم.

۱۳۹۸/۱۰/۰۷