نقص‌های موجود نباید سبب خودکم‌بینی شود

به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی مفتاح_اندیشه، آیت‌الله محمدباقر تحریری تولیت مدرسه علمیه مروی، در جلسه درس اخلاق هفتگی خود که با موضوع «مواعظ اخلاقی تربیتی امام صادق(ع) به عبدالله جندب» در مدرسه علمیه معیر برگزار شد، با اشاره به متن روایت امام صادق(ع) در نصیحت به عبدالله بن جندب، عنوان کرد: امام صادق(ع) در این کلام به چهار رذیله اخلاقی مهم که ممکن است انسان در روابط دنیایی و اجتماعی به آن مبتلا شود اشاره می کنند و سپس به بیان آثار نامطلوب دنیایی آن می پردازند. همچنین حضرت می فرمایند: «انسان تا زمانی که از این رذائل اخلاقی و اعمالی که سبب تثبیت آنها در وجود آدمی می شود توبه نکند نمی تواند از آثار نامطلوب آن نجات پیدا کند».

آیت‌الله تحریری با تاکید بر اینکه انسان باید دیدگاه خوبی نسبت به مومنان جامعه داشته باشد، ابراز کرد: از دیدگاه خالق انسان، همه انسان ها از جهت انسانیت مشترک هستند و تنها تفاوت مربوط به جنبه فعلیت آنان می شود؛ حیثیت حقیقی آدمی در پرتو ایمان به خداوند متعال و دین الهی شکل می گیرد و با عمل به مقتضای ایمان این حقیقت تحقق پیدا می کند و عملیاتی می شود.

تولیت مدرسه علمیه مروی ادامه داد: انسان به هر میزان باورهایش به عالم غیب بیشتر باشد اعمال و رفتار دنیایی‌اش بر اساس همین باورها شکل می گیرد و جایگاه شخصیتی اش نزد خداوند بالاتر می رود اگرچه ظاهرا باید آن احکام ظاهری بر آن ها مترتب شود.

آیت‌الله تحریری با استناد به کلام پیامبراکرم(ص)، بیان داشت: حضرت فرمودند: «من آفریده ای در میان مخلوقاتم محبوب تر از بندگی مومنم نیافریدم»، همچنین می فرمایند: «مومن نزد خداوند از ملائکه مقربش گرامی تر است و ایمان به خداوند ظرف وجودی انسان را عظیم می کند». اصل توحید بر همین امر استوار است که انسان باور داشته باشد خداوند متعال حکیم و حق مطلق است و خلقتش بر مبنای اهداف عالیه بوده و انسان را نیز برای آن هدف والا که خضوع تام در برابر خودش است، خلق کرد.

وی ادامه داد: ملائکه هرگز قادر نیستند خضوع آگاهانه و خاصی که انسان مومن در برابر خداوند دارد را داشته باشند، برای همین رتبه و مقام انسان مومن از ملائکه بالاتر است؛ تمام فرشتگان در برابر خداوند خضوع دارند و با تمام وجود به مطلق بودن خداوند باور دارند و این باور و خضوع را همواره در وجود خودشان پیاده می کنند و بندگان مکرم الهی هستند.

آیت‌الله تحریری افزود: آنان در سخن از خداوند سبقت نمی گیرند و منتظر تصمیم و امر الهی هستند اما انسان در مقام تسلیم می تواند به جایی برسد که موجب تعجب ملائکه شود مانند لحظه فرود آمدن حضرت ابراهیم(ع) در میان آتش که لحظه ای ایشان از خداوند غفلت نکرد و خواسته پروردگار را با جان و دل پذیرفت به گونه ای که موجب تعجب جبرئیل شد. امام صادق(ع) می فرمایند: «مومن حرمتش از پرده خانه کعبه بالاتر است». لکن متاسفانه گاهی جایگاه های اعتباری دنیوی سبب می شود افراد توجهی به جایگاه ایمانی مومنان نداشته باشند.

تولیت مدرسه علمیه مروی با بیان اینکه انسان موجودی وسیع است و ارتباط او با عالم غیب نیز وسعت دارد، عنوان کرد: یکی از رذائل اخلاقی تحقیر کردن انسان مومن است، گاهی انسان با مشاهده پیشرفت ظاهری دشمنان دست به سرزنش جبهه ایمان می زند و پیشرفت مومنان را ناچیز بیان می کند این مصداق بارز تحقیر جبهه ایمان است؛ البته باید نواقص را دید و برطرف کرد اما نباید نمایش ظاهری دشمنان سبب خود کم بینی شود. اینکه رهبر معظم انقلاب به خودکفایی تاکید دارند و مدام به این مهم توصیه می کنند چون این کلام ریشه دینی دارد؛ رهبر الهی در همه شؤونات افراد را به سمت صعود مادی، معنوی و خودباوری الهی تشویق می کند و جامعه را از دچار شدن به خودباوری وهمی باز می دارد در حالی که مستکبران و رهبران طاغوتی انسان را به خودباوری وهمی دعوت کرده مردم را ناامید می کنند.

وی غش را یکی از آن چهار رذائل اخلاقی برشمرد و گفت: مقصود از غش بدخواهی برادر مومن است اما در مقابل غش مساله نصیحت قرار دارد؛ انسان باید نسبت به نصیحت شناخت داشته باشد و بداند نصیحت چیست تا مبادا کسی جهل خود را به عنوان نصیحت به دیگری انتقال دهد و یا به اسم نصیحت گمراهی فرد و یا افراد را دنبال کند.

آیت‌الله تحریری بزرگ ترین خیانت را خیانت به دین بیان کرد و ادامه داد: کسی که به عنوان راهنما در جایگاه دینی قرار می گیرد باید شایستگی آن جایگاه را داشته باشد تا بتواند مردم را به مسیر صراط مستقیم هدایت کند؛ انسان باید بینش دینی خود را تصحیح و راهکارهای حفظ ایمان را بداند.

آیت‌الله تحریری در پایان با بیان اینکه برتری در عالم دنیا وجود دارد اما برتری اخروی مهم است، گفت: انسان نباید جامعه ایمانی را نسبت به جامعه کفر کم و حقیر ببیند زیرا انسان مومن با ایمان به عنایات الهی همیشه و در همه عرصه ها عزتمند است. علما و بزرگان دین در نهایت تواضع جایگاهی برای خود قائل نبودند اما احترام ویژه ای به مومنان داشتند و هرگز کسی را تحقیر نمی کردند.

انتهای پیام/