به گزارش خبرنگار پایگاه خبری - تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی؛ حجت الاسلام و المسلمین دکتر محمدحسین فاریاب، عضو هیئت علمی گروه کلام و فلسفه دین مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در مطلبی نوشت؛

جوامع دینی در طول زمان، به لحاظ دینداری، متفاوت می‌شوند. گاه دینداری آنها بیشتر و گاه کمتر می شود. جامعه‌ای که دارای بالاترین ارزش‌ها باشد، دیندارتر است.

ارزش بالاتر تابع، هدف آفرینش انسان‌هاست. انسان‌ها برای رسیدن به سعادت حقیقی ـ قرب الهی ـ آفریده شده‌اند. بنابراین، از میان ارزش‌ها، آن ارزشی که بتواند جامعۀ ایمانی را به این هدف برساند، بالاتر از دیگر ارزش‌هاست.

بر این اساس، اگرچه عباداتی همچون نماز، روزه، زکات و حج ارزش‌های والایی هستند، ولی باید گفت که امر به معروف و نهی از منکر، بالاترین ارزش است. معروف، هر چیزی است که ما را به خدا نزدیک، و منکر نیز هر چیزی است که ما را از خدا دور می‌سازد.

کسی که امر به معروف و نهی از منکر می‌کند، در حقیقت، موجب رسیدن مردم به کمال می‌شوند. آن کس که نماز می‌خواند، خودش به کمال می‌رسد، ولی آن کس که امر به معروف می‌کند، می‌تواند دیگران را نیز به کمال برساند و نمازخوان کند.

جامعه‌ای که اهل امر به معروف و نهی از منکر باشد، بهترین جامعه است؛ چراکه با وجود امر به معروف و نهی از منکر، جامعه اصلاح و به خدا نزدیک تر می‌شود. قرآن کریم می‌فرماید: «شما بهترين امتى بوديد كه به سود انسان‌ها آفريده شده‏‌اند (چه اينكه) امر به معروف و نهى از منكر می‌‏كنيد و به خدا ايمان داريد». (آل عمران، 110) یعنی بهترین امت بودن، به واسطۀ امر به معروف است.

حضرت امام علی علیه السلام می‌فرماید: «تمام کارهای نیکو و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهی از منکر، چونان قطره‌ای بر دریای موّاج و پهناور است» (نهج البلاغه، حکمت 374) و نیز فرمود: «خداوند، مردم روزگاران گذشته را از رحمت خود دور نساخت، مگر به خاطر ترک امر به معروف و نهی از منکر» (خطبۀ 15)

بنابراین، عیار دیندارتر بودن جامعه به کثرت نمازخوانان و روزه داران و ... نیست، بلکه به کثرت آمران به معروف و ناهیان از منکر است. راستی، اهمیت ما به نماز بیشتر است یا امر به معروف و نهی از منکر؟