به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی، به نقل از نشریه لیان بوشهر؛ شاخص پیچیدگی اقتصادی (Economic Complexity Index) در مقوله رشد اقتصادی یسیار اثر گذار است. شاخص پیچیدگی اقتصادی، میزان توانایی کشورها را در تولید کالاهای پیچیده از رهگذر فراهم ساختن ساختارهای مناسب برای تعامل افراد در جهت تجمیع دانش‌ها و متنوع و کاربردی کردن آن نشان می‌دهد. ارتقاء شاخص پیچیدگی اقتصادی، مقاومت کشورها را در برابر تحریم و در مواجهه و مقابله با فشارهای اقتصادی و سیاسی حداکثر می سازد.(شرکتهای دانش بنیان و تولید علم) بر پایه این تفکر، مهم‌ترین عامل تعیین‌کننده میزان توسعه‌یافتگی هر کشوری، میزان دانش شکل‌گرفته در آن کشور است. به عبارتی دیگر؛ اقتصادهای پیچیده، اقتصادهایی هستند که قادرند حجم زیادی از دانش و مهارت مرتبط را در قالب شبکه-های وسیعی از افراد تجمیع ‌ کرده و مجموعه‌ای متنوع از کالاهای دانش بر را تولید نمایند. برای ساختن شاخص پیچیدگی اقتصادی از دو اصل «تنوع»(Diversity) و «فراگیربودن»Ubiquity استفاده شده است. تنوع به معنای تعداد کالاهای متمایز یک کشور و فراگیر بودن تولید یک کالا به معنای تعداد کشورهای تولیدکننده یک محصول خاص است. می‌توان مشاهده کرد که کالاهای پیچیده در کشورهای کمتری تولید و صادر می‌شود؛ از این‌رو می‌توان شاخص پیچیدگی یک کشور را نتیجه میزان تنوع تولیدات و میزان فراگیری تولید آن کالا در میان دیگر کشورها دانست؛ بنابراین یک کشور با شاخص پیچیدگی اقتصادی بالاتر به مفهوم توانایی آن کشور در تولید کالاهای متنوع و متمایز است. این شاخص مقیاسی نسبی است و عددی بین ۳+ و ۳- است. کشورها و محصولات پیچیده عدد مثبت بالاتری را به خود اختصاص خواهند داد و بالعکس شاخص پیچیدگی کشورها و محصولات با پیچیدگی پایین، اعداد منفی بیشتری خواهد بود. براساس آخرین اطلاعات منتشرشده در سال ۲۰۲۱، ژاپن با شاخص ۲.۲۶، سوئیس ۲.۱۴، کره‌جنوبی ۲.۰۳، آلمان ۱.۹۳ و سنگاپور با ۱.۸۳ جز پنج کشور اول در رتبه‌بندی پیچیدگی اقتصادی قرار دارند. ایران از بین ۱۳۳ کشور رتبه‌بندی شده، در رتبه هفتاد و سوم با شاخص پیچیدگی اقتصادی منفی ۰.۱۸۷ قرار گرفته است که در زمره اقتصادهای به نسبت ساده قرار دارد و این یعنی، ایران سبد صادراتی غیرمتنوع و کالاهای غیر پیچیده صادراتی دارد. شاخص پیچیدگی اقتصادی، میزان توانایی کشورها را در تولید کالاهای پیچیده از رهگذر فراهم ساختن ساختارهای مناسب برای تعامل افراد در جهت تجمیع دانش‌ها و متنوع و کاربردی کردن آن نشان می‌دهد. اقتصادهای پیچیده، اقتصادهایی هستند که قادرند حجم زیادی از دانش و مهارت مرتبط را در قالب شبکه-های وسیعی از افراد تجمیع ‌ کرده و مجموعه‌ای متنوع از کالاهای دانش بر را تولید نمایند. ارتقاء شاخص پیچیدگی اقتصادی، مقاومت کشورها را در برابر تحریم و در مواجهه و مقابله با فشارهای اقتصادی و سیاسی حداکثر می سازد. اقتصادی که بر خام فروشی و تولید ساده استوار است، هر لحظه با خطر تهدید روبرو است. لذا یکی از راهبردهای محوری در تحقق رشد و توسعه اقتصادی اتکای اقتصاد به تولید و صادرات محصولات پیچیده و مبتنی بر دانش است