به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی، به نقل از بعثنا؛ رقیه ایرندگانی، معاونت سیاست‌ورزی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان فاطمه الزهرا یزد، در یادداشتی مطرح کرد؛ زنگ خطر برای حوزه پرورشی آموزش و پرورش مدت‌هاست به صدا درآمده است. اعداد و ارقام به وضوح نشان می‌دهد که این حوزه با چالش‌های جدی و چند وجهی مواجه است. از یک طرف، با کمبود بودجه روبرو هستیم و از طرف دیگر، با بحران نیروی انسانی دست و پنجه نرم می‌کنیم. این دو عامل، به طور همزمان، عملکرد و کارایی بخش پرورشی را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. بر اساس گزارش‌های ارائه شده، بودجه مصوب برای سال ۱۴۰۲، ۹۳۱ میلیارد تومان بوده که فقط ۶۷۳ میلیارد تومان آن محقق شده است یعنی حدود ۲۸ درصد از بودجه مصوب، محقق نشده است. این عدم تحقق، به معنای کمبود منابع مالی برای اجرای برنامه های پرورشی است. در حالی که بودجه برای سال ۱۴۰۳ به ۱۰۰۰ میلیارد تومان افزایش یافته، اما سوال اینجاست که آیا این افزایش به تنهایی کافی است؟ آیا بدون اصلاح ساختارها و سازوکارهای موجود، میتوان انتظار تحول و بهبود را داشت؟ نگاهی به سرانه پرورشی، ابعاد دیگری از این مشکل را نمایان می‌کند. در سال ۱۴۰۲، سرانه پرورشی برای هر دانش آموز ۳۲۸ هزار تومان بوده، در حالی که سرانه آموزشی ۱۷ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان بوده است. این تفاوت فاحش، نشان می‌دهد که تا چه حد به حوزه پرورشی کم توجهی شده است. حتی با افزایش سرانه پرورشی به ۱ میلیون و ۳۴۰ هزار تومان برای سال ۱۴۰۳، همچنان شکاف عمیقی بین این دو بخش وجود دارد. اما چالش اصلی، فقط کمبود بودجه نیست. کمبود نیروی انسانی متخصص نیز، یکی دیگر از چالشهای اساسی این حوزه است. در حال حاضر، با ۱۶ میلیون دانش آموز، تنها ۴۷ هزار نیروی پرورشی وجود دارد. این آمار، نشان میدهد که مربیان پرورشی و مشاوران مدارس به شدت کم هستن. تعداد مشاوران مدارس که فقط حدود ۱۳ هزار نفر است، عمق این بحران را نشان می‌دهد. بدون نیروی انسانی کارآمد و متخصص، اجرای برنامه‌های پرورشی و تربیتی، عملا امکان پذیر نخواهد بود. نکته قابل توجه دیگر، نحوه تخصیص و هزینه کرد بودجه است. ابهاماتی در مورد نحوه استفاده از بودجه تخصیص یافته وجود دارد. نگرانی‌هایی مبنی بر این مطرح شده که بودجه تخصیص یافته به امور پرورشی، در جای دیگری مصرف میشود. این امر، ضرورت نظارت بیشتر و شفاف‌سازی در این حوزه را نشان می‌دهد. بدون شک، برنامه‌های تربیتی، بدون مربیان کارآزموده و با انگیزه، نتیجه مطلوبی نخواهد داشت. متاسفانه، سیستم فعلی به دلیل ضعف و ناکارآمدی، نتوانسته است به خوبی از ظرفیت نیروی انسانی استفاده کند. نمی‌توان به آینده این حوزه امیدوار بود.