هر جا حق صادق است باید قابلیت اسقاط داشته باشد و مواردی که قابلیت اسقاط ندارد، مصداق حق نیست بلکه مصداق حکم است. این مطلب به مشهور هم نسبت داده شده و ادعای اتفاق هم شده است.

۱۳۹۸/۱۰/۳۰

یکی از قواعدی که در فقه به خصوص بعض فقهاء کثیراً به آن استناد می‌فرمایند قاعده «لو کان لبان» است. حاصل مفاد این قاعده این است اگر چنین حکمی‌ وجودش لازمه داشت با اشتهار بین متدینین، بین مردم و باید امر ظاهر و آشکاری برای همه می‌شد، ولی این اشتهار وجود ندارد پس معلوم می‌شود آن نبوده است.

۱۳۹۸/۱۰/۲۸

شاید بتوان گفت از آنجا که علاج جزو واجبات کفایی است و اگر فرد بداند که اضطرار بیماران در آینده مندفع نمی‎شود مگر به اینکه این افراد از الان آموزش ببینند، به جواز آموزش و لمس و نظر برای آنان حکم شود.

۱۳۹۸/۱۰/۲۶

در موارد حق اصطلاحی، نه تنها شخص سلطنت و احاطه دارد و نه تنها اهلیت و اولویت دارد، بلکه مورد حق یک نحو اختصاصی به شخص دارد و اختصاصی است که خود این اختصاص هم در اختیار شخص است و قابل جدا شدن و عزل از شخص است.

۱۳۹۸/۱۰/۲۴

مشهور گفته‌اند: اصناف دیه شش تا است، ‌جانی مخیر است بین یکی از این شش تا را پرداخت کند. تومان جزء این اصناف ست نیست، ‌دلار جزء این اصناف ست نیست. درهم است، دینار است و بقیه هم که اجناس غیر نقدی هستند.

۱۳۹۸/۱۰/۲۳

مهم‌ترین ادله ما عبارت بودند از دلیل اول که تمسک به عموم آیه شریفه «اوفوا بالعقود» و دلیل ششم که «تمسک به سیره عقلاء» می‌باشد و طبق این دو دلیل می‌توان مشروعیت قرار داد آتی به معنای «معاهده بر معامله‌ی در آینده» را اثبات کرد.

۱۳۹۸/۱۰/۱۸

محقق نائینی قائل به این شد که حق به معنای سلطنت است. یعنی حق، همان سلطنت است، منتهی سلطنت شدت و ضعف دارد. سلطنت قوی ملکیت اعیان است و سلطنت ضعیف سلطتنی است که در مورد ملکیت منافع عین مستاجره وجود دارد. سلطنت اضعف نیز سلطنتی است که در موارد حقوق وجود دارد.

۱۳۹۸/۱۰/۱۶

برخی از معاصرین گفته‌اند اطلاقی در ادله دیگر نسبت به زمان ما نیست، ولی امر یک تقدیری برای دیه در نظر می‌گیرد و به تناسب مردم را به اداء‌ آن دیه امر می‌کند. در کتاب «قراءات فقهیة معاصرة» آمده ما از روایات استفاده می‌کنیم که اصل در دیه 100 شتر است.

۱۳۹۸/۱۰/۱۵