روایت رییس اتحادیه فروشندگان لوازم خانگی از فاجعه جهانی/دلاری سازی قیمت مواد اولیه و فروش اقساطی لوازم خانگی

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی؛ الان رکود در صنف فروشندگان لوازم خانگی به ۹۰ درصد رسیده است چون کالا گران شده و مردم توان خرید ندارند.
ما گران‌فروشی نداریم، گرانی داریم. تولید گران شده و گران به دست مردم می‌رسد.
دولت به تولیدکننده می‌گوید مواد اولیه‌ات را باید از بورس و به قیمت جهانی تهیه کنی. وقتی قیمت مواد اولیه را به تولیدکننده ایرانی بر اساس دلار می‌دهیم، او هم قیمت محصول نهایی‌اش را بر اساس دلار تعیین می‌کند اما قدرت خرید مردم نمی‌تواند با دلار رقابت کند. نتیجه‌اش هم رکود در بازارهایی مانند بازار لازم خانگی می‌شود.
در این شرایط رکودی، مسئولان از خودشان نمی‌پرسند که چطور هر شبکه‌ای می‌زنند، وسط فوتبال، وسط کارتون، وسط سریال، وسط برنامه زنده، تبلیغ جایی پخش می‌شود که لوزام خانگی اقساطی می‌فروشد؟
در مناطق بورسی مانند سه راه امین‌حضور، خیابان شریعتی و نارمک، سود فروش لوازم خانگی به دو سه درصد رسیده است چون فروشندگان فقط برای این‌که گردشی ایجاد شود، مجبورند کالای خود را با حداقل سود بفروشند.
ما مخالف ساخت فروشگاه و تاسیس فروشگاه‌های زنجیره‌ای نیستیم، می‌گوییم هر کاری حساب و کتابی دارد. مگر می‌شود بانک، همه منابعش را ببرد یک‌جا و خرید دین کند؟
پول دارید، چرا نمی‌دهید به تولید که ۴ تا شغل ایجاد شود و بچه‌های مردم بروند سر کار. می‌خواهد به توزیع کمک کند، چرا این امکان را برای همه کسبه فراهم نمی‌کند؟
ما قبل از سال ۹۶، کالا را تقسیط می‌کردیم و به مردم می‌دادیم بدون آن‌که یک قران سود اضافه بگیریم چون تولیدکننده به ما کالا می‌داد و ۶ ماهه تسویه می‌کرد. الان بانک‌ها که پول تولیدکننده را بلوکه می‌کنند و با سود ۲۸ درصدی تسهیلات می‌دهند و دولت پیش‌پیش پول مواد اولیه را می‌گیرد. تولیدکننده هم نمی‌تواند کالا را مدت‌دار به ما بدهد و ما هم نمی‌توانیم قسطی بفروشیم.
مردم قدرت خرید ندارند و بنابراین شما می‌بینید که ۷۰۰ فروشگاه امین‌حضور در ۱۵ روز، یک قلم کالا نمی‌فروشند اما یک نفر اندازه روزی همه این ۷۰۰ فروشگاه، تبلیغ روزانه می‌کند.
فقط فروشنده‌های لوازم خانگی نیستند که از این وضعیت ناراضی هستند، شما بروید یافت‌آباد ببینید کسی دیگر مبل می‌خرد؟
صنف مبل، صنف صوت و تصویر، صنف تشک و کالای خواب، صنف چینی و بلور، صنف فرش ماشینی، صنف فرش دست‌باف صنف لوازم فلزی آشپزخانه مانند قابلمه و قاشق چنگال، یعنی ۳۰ هزار واحد صنفی فعال در تهران را به خاک سیاه نشانده‌اند و با تبلیغات کاذب به مردم القا می‌کنند که در شهر نگردید. نه آقا، اتفاقا بگردید. بگردید تا برنگردید سرتان کلاه بگذارند.
این صنوف کم بود، سراغ کامپیوتر و موبایل هم رفته‌اند تا این‌ها را هم بدبخت کنند.
همکاران ما بارها قصد داشتند مغازه‌های خود را ببندند تا مسئولین را مجبور به پاسخ‎‌گویی کنند اما با ریش‌سفیدی و خواهش آنان را قانع کرده‌ایم این کار را نکنند.
در آستانه نمایشگاه لوازم خانگی هم بنرهای تبلیغاتی یکی از همین شرکت‌ها در امین‌حضور داشت بحران درست می‌کرد که با مذاکره حل و فصل شد. آمده‌اند جلوی مغازه‌های ما زده‌اند در شهر نگردید! اگر جوانی که چند ماه است کار نکرده و حتی اجاره مغازه‌اش را درنیاورده، واکنش احساسی نشان دهد، چه کسی جواب می‌دهد. دستگاه‌های نظارتی کجا هستند؟ چرا مسئولین صدای ما را نمی‌شنوند؟