به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، آیتالله مهدی مروارید، استاد درس خارج حوزه در درس خارج فقه نظامهای اسلامی به بررسی ادله عدالت مرجع تقلید پرداخت.
آیتالله مروارید مبتنی بر مباحث گذشته خویش بیان داشت: عدالت همان استقامت عملی و عدم انحراف از جاده صحیح و مستقیم است، نوعاً منشاء این استقامت عملی یک حالت نفسانی مثل خوف و رجاء است.
وی در ادامه تأکید کرد: اینکه فردی ترک محرمات و انجام واجبات دارد، اما منشائی غیر از خوف و رجا راسخ نسبت به خداوند تبارک و تعالی دارد، مثل اینکه از روی خجالت اینگونه رفتار میکند، نمیتوان وی را عادل بدانیم اما از آنجایی که عدالت را ملکه نمیدانیم باید اکتفا به قدر متیقن نماییم و ترتب آثار باید بر عدالت وی بار شود و اصل عدم ترتب آثار است.
استاد درس خارج حوزه تأکید کرد: باید به مضیق و قدر متیقن تمسک نماییم، مقتضای آن این است که اولاً ملکه شرط باشد، ثانیاً مربوط به جایی است که شک نمودیم و این شک نیز در آثاری است که عدالت در موضوعش اخذ به قرینه متصله شده باشد؛ مثل «أشهدوا ذوی عدل منکم» که شک میکنیم آیا عادل است یا نه که اصل بر عدم عدالت وی است. اما در مواردی که عدالت در موضوع حکم به قرینه منفصله باشد چنین نیست مثل فتوا و قضاء؛ چرا که ادله بر حجیت فتوای فقیه مطلق است و مقید نشده که حتما عادل باشد و عدالت را به یک دلیل منفصلی مثل ضرورت، اجماع و… استفاده کردیم.
وی در پایان مباحث خویش گفت: اگر فرض کردیم مفهوم عدالت مجمل است و مردد بین مضیق و موسع است میگوییم مقداری که به مطلقات یقین داریم عمل میکنیم وگرنه ادلهای که میگوید به عالم رجوع کن و … باید عمل نماییم و آن مقداری که یقین داریم خارج شده از عدالت مربوط به جایی است که مطمئن شدیم مجتهد فاسق است.
انتهای پیام/
https://ihkn.ir/?p=23180
نظرات