به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی، به نقل از موسسه فکرت؛ محسن لبخندق، عضو هیأت علمی دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی، در یادداشتی مطرح کرد؛ از شهادت شهید سلیمانی تا وقوع طوفان‌الاقصی و پس از آن حوادث پرشتابی که در سطح منطقه و در داخل ایران به وقوع پیوسته تا نقطه‌ی کنونی یعنی جنگ مستقیم و تمام‌عیار ایران با آمریکا و اسراییل، همگی حکایت از سیر صعودی تقابل شفاف و بی‌پرده‌ی انقلاب اسلامی با نظام استکبار جهانی دارد. جنگ جاری که از همان روزهای آغازین طوفان‌الاقصی توسط رهبر انقلاب «یک جنگ موجودیتی» تفسیر شد، از جهات مختلف در قیاس با دو جنگ قبل-جنگ هشت‌ساله و جنگ با داعش- بنیادین‌تر، تمدنی‌تر و جهانی‌تر است. جنگ کنونی تا همین‌جا دستاوردهای مهمی برای انقلاب اسلامی فراهم آورده و امکان بازسازی گفتمانی‌اش در داخل و خارج را مهیا ساخته است. صحنه‌ی این جنگ بسیاری از انگاره‌ها و ایده‌های معارض با گفتمان انقلاب از جمله امکان هم‌زیستی جامعه‌ی انقلابی ایران با نظم سیاسی جهانی را حتی در میان بسیاری از حامیان این ایده‌ها به چالش کشیده، ایده‌ی «مقاومت» به‌عنوان تنها راه زیست مستقل و آزاد در جهان امروز را دوباره در متن جامعه زنده کرده، به دلیل تقابل مستقیم با کریه‌ترین و وحشی‌ترین چهره‌ی غیرانسانی جهان یعنی اسرائیل بستری برای معنابخشی مجدد به هویت مردم ایران فراهم آورده، انسجام اجتماعی و همگرایی در میان مردم را به شدت تقویت کرده، سرمایه‌ی اجتماعی نظام اسلامی را ترمیم نموده، تصویر ایران به‌عنوان یک قدرت مستقل و توانمند در مقابله با ارکان قدرت جهانی را در عرصه‌ی جهانی و امت اسلام تثبیت کرده و ... جنگ کنونی در امتداد حوادث برق‌آسای سال‌های گذشته و در اولین دهه از گام دوم انقلاب، می‌تواند این دهه را از جهت قدرت معنابخشی به جامعه، امکان بلندپروازی و رؤیاسازی انسان ایرانی و تبدیل شدن به یک دوران طلایی خاطره‌ساز،‌ پرشور و هویت‌بخش، هم‌چون دهه‌ی آغازین پیروزی انقلاب، بلکه پرقدرت‌تر و سازنده‌تر از آن کند. اگر در دوران نهضت و دهه‌ی اول انقلاب، آرمان مردم ایران بیش‌تر طنین ملی داشت و مجاهدت ملت ایران برای تحقق اهداف داخلی بود، اکنون نوک پیکان این جهاد به‌سوی تحقق یک رؤیای فراگیر جهانی و بشری یعنی نابودی اسرائیل است. بنابراین جنگ جاری این ظرفیت را دارد که ظرفیت‌های انسان ایرانی را در مختصات یک واقعه‌ی جهانی و در پیوندی خودآگاه‌تر با آزادگان و مظلومان جهان، به شکوفایی رساند و چشم‌انداز حرکت او را جهانی‌تر از ادوار گذشته‌ی انقلاب کند. به همین نسبت قدرت پیش‌برندگی دهه‌ی آغازین گام دوم، در قیاس با دهه‌ی ابتدایی پیروزی انقلاب، برای ساخت آینده‌ی یک ایران جهانی بیشتر خواهد بود. مشروط به این‌که تا پایان این جنگ و زنجیره‌ی حوادث آتی پس از آن، با همان منطق ناب انقلاب اسلامی مقاوم و سربلند بمانیم.