رئیس پژوهشکده نظام های اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی: اگر ما بدون در نظر گرفتن بستر تاریخی و با پیش‌فرض‌های امروزی به نهج البلاغه نگاه کنیم، ممکن است به چالش بخوریم. برای مثال، اگر رئیس جمهوری امروز به مردم بگوید به دنبال رفاه نروند، قطعاً با اعتراض مواجه می‌شود، اما وقتی حاکمی مانند امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) که خود ساده‌زیست است، این توصیه را می‌کند، قابل پذیرش است.

۱۴۰۴/۰۷/۲۹

استاد حقوق عمومی و بین‌الملل دانشگاه تهران: آزادی در نگاه اسلام صرفاً یک حق اجتماعی یا سیاسی نیست، بلکه ریشه در کرامت ذاتی انسان دارد. اسلام برخلاف برخی مکاتب، آزادی را فقط در مناسبات اجتماعی محدود نمی‌کند بلکه آن را در پیوند با ابعاد معنوی و کمال انسانی می‌فهمد و آزادی را نه‌فقط یک حق بلکه یک ابزار برای رشد و تعالی انسان تلقی می‌کند.

۱۴۰۴/۰۷/۲۷

آیت الله علیدوست: در استنباط گزاره‌های فقه امنیت باید از واقع‌گرایی و توجه به حقیقت موضوع پیروی کرد، نه صرفاً از اسم‌گرایی. برای توضیح این مطلب ناچارم چند مثال از خارج از حوزه فقه امنیت بیاورم تا زمینه روشن‌تر شود، سپس به مورد موردبحث برگردیم. علت این است که این بحث اختصاصی فقه امنیت نیست، گرچه در آن نیز جایگاه و کاربرد مهمی دارد.

۱۴۰۴/۰۷/۲۴

معاون پژوهشی حوزه‌های علمیه: هدف اصلی معاونت پژوهش حوزه علمیه این است که حوزه علمیه و این معاونت باید نقش مرجعیت علمی را در عرصه علوم دینی و علوم انسانی پیدا کند که این مساله هم در سطح ملی و هم در عرصه بین المللی می‌بایست با جدیت مضاعفی دنبال شود.

۱۴۰۴/۰۷/۲۳

استاد خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم: این برپایی حاکمیت الهی، از همان ابتدا با منافع و ارتکازات مشرکین در تعارض مستقیم قرار می‌گرفته است. از این رو، قرآن صراحتاً این امر را «کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ» (بر مشرکان سنگین و گران) می‌داند، زیرا آنان در صدد حکمرانی غیردینی هستند و پیامبران مأمور به برپایی حاکمیت دین خدا در ساحت اجتماع‌اند. لذا، رسالت دین از بدو شکل‌گیری، با امر سیاست و حکومت، پیوندی ناگسستنی خورده است و تشکیل نظام سیاسی، نه یک نقش ثانویه یا اتفاقی، بلکه وظیفه‌ای ذاتی و مأموریتی اصلی برای پیامبران و رهبران الهی بوده است.

۱۴۰۴/۰۷/۲۲

پژوهشگر حوزه‌ی تحزب و سیاستگذاری حزبی: بحث دربارۀ حجاب در جامعۀ امروز ایران، فراتر از مسئله‌ای صرفاً فقهی یا حقوقی است و به موضوعی اجتماعی، فرهنگی و حتی هویتی بدل شده است. تجربۀ سال‌های اخیر نشان داده است که استفاده از ابزارهای قهری، تهدید، قانون‌گذاری سلبی و نظارت‌های سخت‌گیرانه نه‌تنها به افزایش التزام به حجاب منجر نشده، بلکه گاه با واکنش‌های معکوس، مقاومت اجتماعی و حتی کاهش سرمایۀ اجتماعی نهادهای قانون‌گذار همراه بوده است. در چنین اوضاعی، پرداختن به نگاه ایجابی و جایگزین‌سازی رویکردهای اقناعی به‌جای اجبار، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.

۱۴۰۴/۰۷/۲۲