تقویت مبانی اعتقادی و کلامی مهم‌ترین اقدام فرهنگی به ویژه در حوزه‌های علمیه است

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح اندیشه؛ آیت‌الله محمود رجبی ریاست موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در بیستمین جلسه تفسیر اجتماعی قرآن کریم، به تفسیر و تبیین آیه “وَمَا آتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا”(حشر/۷) پرداختند. ایشان محدوده “آتاکم الرسول” را شامل احکام عبادی و اجتماعی و نیز قضاوت و حکم حکومتی دانسته و گفت: این شأن شامل امامان معصوم(ع) نیز هست و حتی شامل حق تشریع نیز می گردد.

ایشان در ادامه به برخی شبهاتی که حق تشریع را از پیامبر اکرم(ص) سلب می‌کند اشاره نمودند و گفتند: حکم در آیه « إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلَّهِ»(یوسف/۴۰)، حکم مطلق نیست و اگر بگوییم مطلق است و تشریع فقط شامل خدا می‌باشد، خداوند در آیات دیگری حکم و تشریع را به پیامبران خود نیز اذن داده است.

ایشان با اشاره به آیه شریفه ” ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحى‌”(نجم/۳و۴) گفتند: این آیه مربوط به قرآن است که علاوه بر قرینه سیاق، با ضمیر “هو” به آن اشاره شده است. بنابراین ارتباطی به حق تشریع ندارد که بگوییم همه سخنان پیامبر، سخن خدا و به معنای تشریع است.

ایشان در ادامه، حکمت واگذاری حق تشریع را میزان اطاعت پذیری و توحید مسلمانان دانسته و افزودند: اطاعت و عصیان از پیامبر اکرم(ص)، خود معیاری برای آزمایش و امتحان مسلمانان است؛ علاوه بر آنکه مدیریت جامعه و به تعبیر روایات، «امر دین و امت» نیز نیازمند حق تشریع است”

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در پایان این جلسه، راهکار پذیرش مردم نسبت به دستورات و قوانین دینی را در اقدام فرهنگی و افزایش آگاهی و معرفت دینی مردم دانسته و تقویت مبانی اعتقادی و کلامی را مهم‌ترین اقدام فرهنگی به ویژه در حوزه‌های علمیه دانست و افزود: زمینه پذیرش احکام و فعالیت‌های فقهی و اصولی، تقویت و سرمایه‌گذاری بر مبانی فکری و فرهنگی است و بدون توجه به این مهم زمینه پذیرش احکام شرعی فراهم نمی‌شود.

ایشان به نقل از مقام معظم رهبری درباره «طرح ولایت» یادگار ماندگار علامه مصباح یزدی(ره) فرمودند: طرح و فکر زیاد است، اما سرمایه‌گذاری بر روی طرح ولایت زیاد نیست چون یک کار بنیادین است.

ایشان همچنین برای اهمیت مباحث بنیادین به آیه‌ای از قرآن اشاره نموده و افزودند: قرآن تفاوت شجره طیبه و خبیثه را در ثمره و فرع آن نمی‌داند، بلکه تفاوت آن را در ریشه می‌داند که یکی ریشه‌دار و دیگری بی‌ریشه است.

انتهای پیام/