وی افزود: یکی از موانع وحدت بین حوزه و دانشگاه خود کلمه "وحدت" می باشد چرا که این کلمه یک مفهوم فلسفی دارد و هنوز یک تصویر روشنی از وحدت میان این دو نهاد علمی و مهم در کشور ارائه نشده است.

جامعه‌شناس و عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه تصریح کرد: یکی از رسالت های پژوهشگاه حوزه و دانشگاه همکاری علمی بین این دو نهاد است و از قدیم الایام نیز چنین توقعی از این پژوهشگاه می رود.

وی گفت: در جامعه ایران، حوزه طبعا دارای فرهنگ و ریشه و اصالت خاصی بوده است و اهداف و کارکردهای آن مشخص بوده است ولی دانشگاه وقتی وارد جامعه ایران شده است که دستاوردهای فرهنگی خاص خودش را نیز با خود آورده است و نگاهی که حوزه به مقوله انسان و جهان هستی دارد با آن نگاهی که دانشگاه داشته است متفاوت بوده است.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه خاطرنشان ساخت: اختلاف بین حوزه و دانشگاه از ابتدا ادامه داشته است تا دهه ۵۰ شمسی و شایعه کرده بودند که اگر انقلاب اسلامی ایران پیروز شود درب همه دانشگاه ها را خواهد بست که بعدا مشخص شد چنین نبوده است.

کافی بیان داشت: وحدت حوزه و دانشگاه در اوایل انقلاب یک مبنای راهبردی برای انقلاب داشت. اما به نظر می رسد آن‌طور که شایسته و بایسته بوده است، در طول این ۴۰ سال توام با توفیق نبوده است.

وی گفت: وحدت حوزه و دانشگاه به معنای یکی شدن آنها نیست، بلکه به معنای اتحاد بین آن‌ها و همکاری آن‌ها با یکدیگر است، برای محقق شدن این همکاری رویکردهای مختلفی به وجود آمد، گروهی گفتند که منظور حضرت امام خمینی(ره) از وحدت حوزه و دانشگاه این است که به لحاظ اخلاقی و تربیتی با هم وحدت رویه داشته باشند مثلاً همانطور که در حوزه به مسئله اخلاق و تربیت اهمیت داده می‌شود، در دانشگاه هم این موضوع در اولویت قرار گیرد و رویکرد دیگر، وحدت ساختاری بود، قائلین به این امر گفتند که برای محقق شدن وحدت حوزه و دانشگاه می‌بایست یک ساختار واحد برای هر دو ایجاد شود.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه خاطرنشان ساخت: حرکت به سمت وحدت حوزه و دانشگاه متأسفانه یک طرفه بوده و همیشه حوزه به سمت دانشگاه رفته تا با آن همکاری داشته باشد، اما دانشگاه‌ها چندان وقت و هزینه و فرصتی را برای این امر قائل نشده اند.

وی گفت: بخشی از این دوگانگی بین حوزه و دانشگاه باعث به وجود آمدن این اغتشاشات شده است، حوزه ایدئولوژیک است و بخشی از جامعه ما طرفدار حوزه هستند و بخش دیگری از جامعه و عمدتا جوانان طرفدار دانشگاه هستند و الان دقیقا شاهد یک گسست نسلی هستیم، جوان امروز کاملا بی پناه هست و فضای مجازی از سوی دشمنان و بدخواهان این مملکت در صدد مدیریت ذهن و روان این جوان است.

کافی ابراز داشت: در بحث وحدت حوزه و دانشگاه همیشه حوزویان پیش‌دستی کرده‌اند و به خاطر همین توانسته‌اند تا حدودی در دانشگاه‌ها پایگاه هایی را به دست بیاورند و به خاطر همین، حوزه توانسته در قالب دانشگاه مراکز حوزوی تاسیس نماید؛ مانند: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) و پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

وی افزود: امروز هم با ورود تکنولوژی و فضای مجازی تغییراتی در خانواده هسته‌ای و سنتی ایجاد شد به‌طوری‌که افراد در فضای دیگری از خانواده زندگی می‌کنند که حاصل فضای مجازی است و حوزه و دانشگاه ما باید برای این دغدغه ها راه حل مناسب داشته باشد.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با بیان اینکه یک جامعه از لحاظ ساختاری نمی تواند دو نهاد علمی موازی داشته باشد گفت: باید به سمت ادغام سازمانی این دو نهاد علمی پیش برویم، اوایل انقلاب اسلامی تا حدودی در برخی جاها این کار انجام شد و دانشگاه هایی همانند دانشگاه امام صادق(ع) شکل گرفت تا هم محسنات حوزه را داشته باشد و هم محسنات دانشگاه را ولی بعدها متوجه شدیم که این ها خود یک زاویه سوم تشکیل داده اند و مشکلی را حل نکردند.

انتهای پیام/