با توجه به اینکه لایحه برنامه پنج ساله هفتم به عنوان بخشی از سند چشمانداز بیست ساله جمهوری اسلامی توسط دولت به مجلس تقدیم شد و از این منظر که بخشی از این لایحه به طور مشخص به موضوع جمعیت میپردازد، اهمیت این موضوع بسیار بالاست و سالهای پیش رو برای برنامهریزی، جبران و پیشگیری از بحران، سالهای مهمی هستند.
رسیدن به نرخ باروری ۲.۵ با جلوگیری از بخشی از سقط جنین سالانه
رئیس موسسه تحقیقات جمعیت کشور با اشاره به نرخ باروری ۲.۵ برای انتهای برنامه هفتم، تصریح کرد: این نرخ در حال حاضر تقریبا حدود ۱/۷ است، یعنی تقریباً هر سال باید ۰/۱۶ به نرخ باروری کشور اضافه شود. در واقع هر سال باید تقریباً حدود ۱۰۰هزار فرزند متولد شوند. سوال این است که این عدد چطور باید محقق شود؟ بنابراین باید در احکام برنامه هفتم کاملا عملیاتی و شفاف این موضوع مطرح شود، چون احکام کلی جوابگو نیست.
بر اساس برآورد وزارت بهداشت، سالانه بین ۳۰۰ هزار تا یک میلیون و ۱۰۰ هزار سقط در کشور داریم. اگر میانگین را ۵۰۰ هزار در نظر بگیریم، نمی‌گوییم همه آن، بلکه بخشی از آن باید کاهش یابد. با توجه به اینکه ما ۵۵۰۰ تا پزشک متخصص زنان و زایمان داریم، اگر هر پزشک در هر ماه فقط مانع یک سقط شود، سالانه از ۶۶ هزار سقط جلوگیری می‌شود. بنابراین لازم است وزارت بهداشت برای نجات هر جنین از سقط، امتیازی به پزشک بدهد، که نفع آن از نفع سقط جنین غیرقانونی بیشتر باشد، مثلاً امتیاز مکان مطب یا معافیت از مالیات به صورت مرحله‌ای و …. . در کنار این، ما ۴۶ هزار ماما داریم، اگر هر ماما سالانه فقط جلوی یک سقط جنین را بگیرد، جلوی ۴۶ هزار سقط گرفته شده است. مجموع این دو مانع بیش از ۱۰۰ هزار سقط و اضافه شدن آنها به فرزندان کشور می شود.
درمان بخشی از ناباروری با تخصصهای دیگر
وی با گریزی به آمار ۳.۵ میلیون زوج نابارور عنوان کرد: درمان بخشی از ناباروری‌ها توسط تخصصهای دیگری مثل ارولوژی و غدد هم انجام می‌شود. لذا ما به یک نظام ارجاع برای این موضوع در وزارت بهداشت نیاز داریم. یعنی ابتدا به پزشک عمومی مراجعه شود، بعد با تشخیص او، خانواده به متخصص نازایی، ارولوژی، غدد، زنان و … ارجاع شود. این نظام ارجاع می‌تواند ظرفیت بالقوه سایر تخصص‌ها را در درمان ناباروری فعال نماید و موجب کاهش صف طولانی درمان ناباروری گردد و بخشی از این ۳.۵ میلیون نابارور را به خانواده های دارای فرزند اضافه کند.
لزوم حاکمیت گفتمان زنان در احکام جمعیتی برنامه هفتم
این عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به خصیصه‌های خاص زنان و کم‌ارزش‌انگاری این خصایص گفت: در واقع ما در ارزشگذاری اجتماعی، ویژگی‌های خاص زنان را کم‌ارزش شمرده، به فراموشی سپرده و می‌خواهیم آنها را با معیارهای مردانه بسنجیم. ارزیابی زنان تنها با سطح درآمد اقتصادی و یا میزان موفقیت حرفه‌ای، خاص بودگی زنانه آنها را در نظر نمی‌گیرد و این نگاه مردسالارانه است.
دکتر عالمی نیسی با بیان اینکه بار اصلی جمعیت روی دوش زنان است، گفت: این گفتمان باید گفتمان اصلی و حاکم جمعیتی باشد؛ خطاب اصلی سیاست‌های جمعیتی متوجه زنان است. اما متأسفانه در کشور خطاب جمعیتی مشخص نیست که متوجه مردان، زنان یا خانواده است. به عنوان مثال، حداکثر نرخ اشتغال زنان در سالهای گذشته ۱۵ درصد بوده، یعنی ۸۵ درصد زنان ما خانه‌دار هستند. سوال این است که برای ۸۵ درصد زنان جامعه، قانون چه حمایت‌هایی در نظر گرفته است؟
زنان، در تربیت فرزند، بیش از مشوق مالی به حمایت نیاز دارند
رئیس کارگروه جمعیت دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام با گلایه از تاکید صرف روی بیمه زنان خانه‌دار و مباحث اقتصادی، گفت: نگرانی زن در این مقوله کمتر جنس اقتصادی دارد. مادری که در یک خانه کوچک با دو یا سه بچه زندگی می‌کند، ممکن است فشار روحی او ناشی از سبک زندگی تحمیلی باشد. قبلاً در خانواده گسترده، بقیه اعضای خانواده به مادر کمک می‌کردند و خیال او از بابت حمایت دیگران راحت بود، ولی در حال حاضر عسر و حرج ناشی از تربیت فرزند بیش از مسائل مالی مادر را نگران می‌کند، چون احساس می‌کند حامی محکمی برای انجام این وظیفه مهم ندارد. اگر قانون کاری کند که زن احساس حمایت کند، به سمت فرزندآوری حرکت می‌کند.
لزوم ارزشگذاری والا برای جایگاه تربیت فرزند
وی با انتقاد از به کارگیری واژه‌هایی مثل نگه‌داری فرزند و بزرگ کردن فرزند به جای تربیت فرزند افزود: کاری که زن در تربیت و رشد شخصیتی یک انسان انجام می‌دهد، یکی از مهمترین توانایی‌های یک زن است که مرد بهره کمتری از این توانایی برده است. برای مرد، کار اقتصادی ارزش است، ولی ارزش زن به کار اقتصادی نیست، هرچند منعی برای درآمدزایی ندارد.
باید از زاویه نگاه زنان به مسئله بنگریم
مسعود عالمی نیسی در انتها بر ضرورت حاکمیت گفتمان زنان مجددا تاکید کرد و گفت: بنابراین همه مولفه‌های گفتمان زن در فرزندآوری فوق العاده اهمیت دارد. ما باید به جای زنان و از منظر زنان و از زاویه نگاه آنها به مسئله بنگریم. مثلاً زنی که با بچه و کالسکه بخواهد به مترو برود، اگر مترو آسانسور نداشته باشد، نمی‌تواند از آن استفاده کند، اگر دوتا بچه داشته باشد که کلا بیرون نمی‌رود، مگر اینکه ماشین داشته باشد. من به اینها هزینه نمی‌گویم، می‌گویم عسر و حرج ناشی از سبک زندگی و طراحی شهری، که البته بعضی موارد را می‌شود الان تغییر داد، مثل اتاق مادر و کودک در سینما، بازار و ادارات. قانون هم ادارات را موظف کرده که اتاق شیردهی و مهدکودک داشته باشند. لذا در صورت جدیت در حل مسئله جمعیت، حاکمیت گفتمان زنان ضروری است.
نظرات