هدف اصلی تربیت/ هدف ما در تربیت باید حرکت به سمت صراط مستقیم باشد و باید فرزندان (متربیان) را به وسیله ربوبیت به صراط مستقیم سوق دهیم

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح علوم انسانی اسلامی؛ حجت الاسلام و المسلمین محسن عباسی ولدی، کارشناس مسائل تربیتی در سخنانی به بررسی هدف اصلی در تربیت پرداخت و گفت: در بیان ارتباط بحث اهمیت هدف قرار دادن عبودیت با تربیت باید گفت فردی که از چنین اعتقادی بهره ببرد، صرفا به دنبال نمازخوان کردن یا محجبه نمودن فرزندان نبوده و در واقع با برنامه‌های تربیتی، اعتقاد به ربوبیت را در فرزندان و در جامعه ایجاد می‌کند؛ زیرا همانگونه که بیان شد نتیجه پذیرش ربوبیت، عبودیت است و زمانی‌که عبودیت در آن‌ها ارتقا یابد، فرزندان و جامعه به سوی «صراط مستقیم» پیش می‌رود و به هدف خویش از خلقت که خداوند جعل نموده است، نائل می‌شوند.

در واقع هدف ما در تربیت باید حرکت به سمت صراط مستقیم باشد و باید فرزندان (متربیان) را به وسیله ربوبیت به صراط مستقیم سوق دهیم. اگر از این مسیر تخطی کردید شاید بتوانید بچه­ها را نمازخوان کنید ولی آنها هیچگاه عبد خداوند نمی‌شوند؛ به عبارت دیگر ما به دنبال نمازخواندن، روزه گرفتن، محبه شدن و کسی که در روابطش با جنس مخالفش حدود را رعایت کند نیستیم – هر کس به دنبال این­ها باشد باید بداند دنبال تربیت نیست- بلکه ما دنبال پروش انسان عبد می‌باشیم. شخص با حجابی که عبد خداوند نباشد به درد نمی­خورد یا فرد نمازخوانی که عبد نیست به درد نمی­خورد. مثال بارز این افراد کسانی هستند که به این کارها مقیدند ولی ولایت را قبول ندارند. این افراد علاوه بر اینکه عبد نیست حتی توحید را هم نپذیرفته‌اند.

تفاوت کسی که نتیجه تربیت وی، عبد شدن او باشد با کسی که دغدغه­ او نماز خوان و روزه بگیر کردن دیگران است، بسیار است. نتیجه­ این اقدامات همین می­شود که دغدغه­ بعضی از مدارس این است که صفوف نماز جماعت آن مدرسه زیاد شود برای رسیدن به این هدف روش‌هایی را در نماز خوان کردن دانش آموزان انتخاب کرده­اند که با اصول و قواعد تربیتی سازگار نیست؛ به عنوان مثال نماز جماعت در مدرسه برگزار می‌کنند و دانش‌آموزان را ملزم به حضور در نماز می‌کنند؛ در حالی‌که این روش، مخالف با اصول و قواعد تربیتی است.

در مباحث گذشته بیان نمودیم که از نگاه آیات قرآن، ربوبیت به عبودیت منتهی می­شود و لازمه پذیرش ربوبیت خداوند، عبودیت انسان است. در آیه ۶۵ سوره مبارکه مریم زاویه دیگری از همین بحث مطرح می­شود. خداوند می­فرماید: «رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَیْنَهُما فَاعْبُدْهُ وَ اصْطَبِرْ لِعِبادَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِیًّا» همان پروردگار آسمانها و زمین، و آنچه میان آن دو قرار دارد! او را پرستش کن؛ و در راه عبادتش شکیبا باش! آیا مثل و مانندی برای او می‌یابی. در مسیر عبادت و بندگی رب، باید (اصْطَبِرْ) بود. در مسیر بندگی خداوندی که به همه چیز آگاهی دارد، صبر پیشه می‌کنیم. اگر در این واژه تأمل کنیم، باید گفت اصْطَبِرْ باب افتعال است که اصل معنای آن مطاوعه و پذیرش می‌باشد. به عبارتی (اصْطَبِرْ لِعِبادَتِهِ) درمقام بیان این نکته است که با اختیار صبر را در مسیر بندگی خدا در پیش بگیریم.

اینکه برخی از افراد با ورود به فضای دانشگاه یا محیط‌های دیگر، از معنویت سابق خود فاصله می‌گیرند بدین دلیل است که (اصْطَبِرْ لِعِبادَتِهِ) صبر و استقامت در مسیر عبادت آنها دچار مشکل شده است. حال برای بدست آوردن این روحیه، باید نسبت به ربوبیت الهی بر آسمان­ها و زمین کار کنیم. اینکه برخی از فیزیک‌دانان و زیست‌شناسان ملحد، وجود خداوند واحد را نفی می‌کنند به این دلیل است که آن‌ها به این نکته پی برده‌اند اگر ما به ربوبیتی معتقد شویم که ربوبیت نسبت به همه آسمان­ها و زمین است، نتیجه حتمی آن پذیرش عبودیت است؛ در نتیجه در تلاش هستند که تمام این اتفاقات را به قواعد فیزیکی و مادی نسبت دهند. آن­ها به این نتیجه رسیده‌اند برای از بین بردن روح بندگی و عبادت در انسان، باید بر موضوع ربوبیت سرمایه گذاری کنند. اگر این تفکر که وجود واحدی به نام خداوند همه اجزای عالم را مدیریت و تدبیر می­کند، از انسان گرفته شود، دیگر عبودیتی معنا پیدا نمی­کند.

تبیین ربوبیت الهی به طور ویژه‌ای در عبودیت اثر دارد و با پذیرش ربوبیت الهی، باید عبودیت را بپذیرید بنابراین اگر پذیرفتیم که خدا ربّ است، صرفا باید از خداوند متعال نقشه تربیتی را در خواست نماییم. اگر برای دریافت نقشه تربیتی، سراغ کسی جز خداوند برویم، مبتلا به شرک شده‌ایم.

انتهای پیام/