یکی از شرایط روزه‌داری این است که فرد بیمار نباشد؛ منتها بیماری یک تعبیر کنایه‌ای به معنی عدم توانایی است و در واقع بیماری موضوعیت ندارد بلکه عدم توانایی موضوعیت دارد و بیماری یکی از اسباب توانایی نداشتن محسوب می‌شود.
به گزارش پایگاه خبری – تحلیلی مفتاح_اندیشه، آیت‌الله محمد قائنی، استاد دروس خارج حوزه علمیه قم در نشست مشترک تعدادی از مسئولان بهداشتی و پزشکی مشهد با موضوع روزه و کرونا که از سوی هیئت‌های اندیشه‌ورز حوزه علمیه خراسان برگزار شد، به مبحث روزه‌داری از منظر فقهی در ماه رمضان پرداخت.
وی گفت: پس از ماجرای شیوع بیماری کرونا به این نکته توجه شد که از آنجا که گاهی وقت‌ها برخی از متون و روایات بیانی دارد که درک آن برای تعدادی از افراد سخت است و همان امر دستاویزی برای این اشخاص می‌گردد و ضعف ادراک‌شان به ایجاد شبهه تبدیل شود، لذا با نظر به شرایط روز، بیماری‌های واگیردار از منظر فقه مورد بحث قرار گرفت.
آیت‌الله قائنی افزود: در ضمن این بحث به این مطلب رسیدیم که برخی از این متون به توصیه‌های بهداشتی بیماری‌های واگیردار که امروزه نیز درباره رعایت آن اقدام می‌شود، پرداخته است.
این استاد حوزه علمیه قم یادآور شد: برخی از این دست از متون منعکس نشده است؛ جالب است بدانید که در برخی از این متون برای بیماری‌های واگیردار توصیه شده که اگر به شهری وارد شود، نه کسی خارج و نه کسی به آن شهر وارد شود.
وی ابراز کرد: مرحوم سید یزدی در عروه که کتاب فقهی مهم شیعه است در رابطه با بیماریی مانند طاعون و وبا فرمایشی بر اساس متنی از متون روایات دارد و می‌فرماید: فرار از بیماریی مانند طاعون جایز است؛ در واقع فقیهان شیعه به تبع روایات اهل بیت(ع) اصرار دارند که فرار از وبا باید انجام شود.
وی توضیح داد: در یک مورد خاص تعدادی از سربازان اسلام که در نقطه‌ای مدافع بودن و بیماری وبا اتفاق افتاد و فرارکردنِ آن‌ها موجب شکست مسلمانان می‌شد، در این شرایط پیامبر(ص) توصیه کردند که فرار نکنند. این توصیه نه اینکه یک سفارش همگانی باشد. در واقع برای حفظ سرزمین اسلامی آن تعداد از مدافعان می‌بایست حضور داشته و فرار نمی‌کردند.
آیت‌الله قائنی افزود: در یک روایت معتبر اینگونه داریم که امام علیه السلام می‌فرمایند که اگر وبا به مسجد شما برسد دیگر از این شهر خارج نشوید. برداشت برخی این بوده که اگر وبا به مسجد برسد از مسجد خارج نشوید اما این معنا خوشایند نیست بلکه روایت اینگونه تعبیر می‌شود که اگر وبا به مسجد محل رسید و در واقع فراگیری به گونه‌ای بود که به محلات سرایت کرد، کسی حق ندارد از آن شهر خارج شود اما اگر در حد کمی بود خروج از شهر اشکال ندارد.
وی ادامه داد: بنابراین جمع بین روایات این است که اگر بیماری در حد فراگیری نیست اشخاص به عنوان حفظ نفس از آن نقطه به جاهای امن منتقل شوند اما اگر فراگیری در حد وسیع شد که به محله‌ها سرایت کرد، دیگر در حقیقت خروج از آن شهر جایز نیست زیرا در واقع این کار فرار از وبا نیست بلکه خروج از شهر، نشر و انتشار وبا خواهد بود.
این استاد حوزه علمیه قم درباره روزه‌داری در ایام فراگیری بیماری و وظیفه مکلف نسبت به صوم، ابراز کرد: یکی از شرایط روزه‌داری این است که فرد بیمار نباشد؛ منتها بیماری یک تعبیر کنایه‌ای به معنی عدم توانایی است و در واقع بیماری موضوعیت ندارد بلکه عدم توانایی موضوعیت دارد و بیماری یکی از اسباب توانایی نداشتن محسوب می‌شود.
وی با اشاره به اینکه معیار ضرر داشتن برای روزه برای انسان این است که از متخصصان به عنوان یک حجت استفاده کند و این نیز به این معنی نیست که هر پزشکی برای هر کسی تجویزی کرد برای همه حجت باشد، اظهار کرد: فرد با وجود گفته‌هایی که اهل تخصص و نیز به زمینه تجربی که در عمل برای او احساس شده و بدون دچار شدن به وسواس، باید ببیند که توان روزه گرفتن دارد یا خیر؟
انتهای پیام/
منبع: روابط عمومی حوزه علمیه خراسان
https://ihkn.ir/?p=15802
نظرات